Izydor Frenkiel

Izydor i jego żona, Sossia, mieli siedmiu synów. Frenkielowie – religijna żydowska rodzina – żyli w jednopokojowym mieszkaniu w Gąbinie, małym mieście pod Warszawą. Jak większość Żydów w Gąbinie mieszkali w centrum miasta, blisko synagogi. Izydor pracował jako czapnik; sprzedawał swoje wyroby na cotygodniowym targu w mieście. Produkował też nakrycia głowy dla policji i armii.

1933-39: Izydor odczuwał skutki finansowe Wielkiego Kryzysu, ale choć sprzedawał niewiele, udawało mu się utrzymać rodzinę. Niemcy zajęli Gąbin wkrótce po tym, jak 1 września 1939 r. najechali Polskę. Dziesięć osób zastrzelono na ulicy; innych – lekarzy i nauczycieli – wywieziono z miasta. Niemcy zagonili mężczyzn na rynek i przetrzymywali ich tam, podczas gdy żołnierze oblali synagogę benzyną i ją podpalili.

1940-1942: W 1941 r. Frenkielowie usłyszeli plotki, że Niemcy przeprowadzają ewakuację niektórych miast i wywożą Żydów do obozu śmierci. Odwiedził ich kuzyn, który uciekł z transportu, i potwierdził te plotki. Powiedział: „Wsadzają ludzi do ciężarówek, zabijają ich gazem, a ciała wrzucają do płonącego dołu.” Trzyletni syn Frenkielów pobiegł do matki z płaczem pytając, „Czy mnie też spalą?” Izydor namówił kuzyna, żeby zawiadomił żydowską radę starszych. Ten spotkał się z nimi, ale rada mu nie uwierzyła i kazała mu opuścić miasto.

W maju 1942 r. Żydów z Gąbina wywieziono do ośrodka zagłady w Chełmnie nad Nerem. Izydor, Sossia i ich czterej synowie zostali zamknięci w ciężarówce i uduszeni spalinami.