Agnes Mandl Adachi

Raoul bu insanların peşinden Avusturya sınırına kadar gitti.
Bir defasında Per Anger da onunla birlikteydi ve yanında
siyah bir kitap vardı. Harika bir Almancası vardı. Tren istasyonuna
giderken yolda Nazileri durdurup: “Siz bizim insanlarımızı
almaya nasıl cesaret edersiniz? Hepsi koruma altında” dedi ve “Benim
belgelerime sahip olan herkes dönsün” diye bağırdı.
En iyi arkadaşlarımdan biri de grubun arasındaydı
ve bana “Her nasılsa öldürülecektik” dedi. Arkasına
döndü. Kendisinin, kardeşinin ve annesinin belgesi
yoktu. Sonra “Kamyona binin” dendi. Peki. Sonra kitabı açarak,
taramalı tüfek gibi isimleri okumaya başladı. Hâlâ yürüyebilenler yürümeye başladı
ve isimleri okunsa da okunmasa da yürümeye devam etti
. Böylece bin kişiyi
Budapeşte'deki güvenli evlere getirmeyi başardı.
Dönüş yolunda Per Anger “Raoul, siyah bir defterin olduğunu ve içinde
isimlerin yazdığını bilmiyordum. Ne zaman yaptın bunu?” diye sordu.
Raoul kahkahalarla gülmeye başladı: “Ne zaman yaptım göstereyim”
dedi ve kitabı açtı, üzerinde bir isim bile yoktu. Boştu. Ama bu
Raoul'un fikriydi. Bir şeyler yapmalıydı. İnsanların hayatlarını
kurtarmalıydı. Aynı şekilde, Almanların okuyamadığı Macarca
yazılmış ne varsa almıştı. Ehliyetler, sigorta belgeleri.
Tüm bu belgeleri trene götürmüş
ve kapıların açılmasını sağlayarak insanlara “Siz Bayan X ve Siz
Bay X, sizin belgeleriniz bende, aşağı inin” diyordu. Bazı insanlar
(onlarda bu izlenimi uyandırdığınızın farkında olarak) “Belki ben
de kurtulabilirim” diye düşünüyordu. Raoul belgeleri veriyor ve Schutzpass'ı (koruyucu geçiş belgesi) alıyordu.
İsimleri yoktu ama ehliyet ve sigorta belgeleriyle bir şekilde
ayarlıyordu. Böylece onları geri getirmeyi başardı.