Agnes Mandl Adachi

Raoul bu insanların peşinden Avusturya sınırına kadar gitti.
Bir defasında Per Anger da onunla birlikteydi ve yanında
siyah bir kitap vardı. Tren istasyonuna giderken yolda Nazileri durdurup–Harika bir Almancası vardı–“Siz bizim insanlarımızı almaya nasıl cesaret edersiniz? Hepsi koruma altında” dedi ve “Benimbelgelerime sahip olan herkes dönsün” diye bağırdı.
En iyi arkadaşlarımdan biri de grubun arasındaydı ve bana “Her nasılsa öldürülecektik” dedi. Arkasına döndü. Kendisinin, kardeşinin ve annesinin belgesi yoktu. Sonra “Kamyona binin” dendi. Peki. Sonra kitabı açarak, taramalı tüfek gibi isimleri okumaya başladı. Hâlâ yürüyebilenler yürümeye başladı
ve isimleri okunsa da okunmasa da yürümeye devam etti. Böylece bin kişiyi Budapeşte'deki güvenli evlere getirmeyi başardı. Dönüş yolunda Per Anger “Raoul, siyah bir defterin olduğunu ve içinde isimlerin yazdığını bilmiyordum. Ne zaman yaptın bunu?” diye sordu. Raoul kahkahalarla gülmeye başladı: “Ne zaman yaptım göstereyim” dedi ve kitabı açtı, üzerinde bir isim bile yoktu. Boştu. Ama bu Raoul'un fikriydi. Bir şeyler yapmalıydı. İnsanların hayatlarını kurtarmalıydı. Aynı şekilde, Almanların okuyamadığı Macarca yazılmış ne varsa almıştı. Ehliyetler, sigorta belgeleri. Tüm bu belgeleri trene götürmüş
ve kapıların açılmasını sağlayarak insanlara “Siz Bayan X ve Siz
Bay X, sizin belgeleriniz bende, aşağı inin” diyordu. Bazı insanlar (onlarda bu izlenimi uyandırdığınızın farkında olarak) “Belki ben de kurtulabilirim” diye düşünüyordu. Raoul belgeleri veriyor ve Schutzpass'ı (koruyucu geçiş belgesi) alıyordu. İsimleri yoktu ama ehliyet ve sigorta belgeleriyle bir şekilde ayarlıyordu. Böylece onları geri getirmeyi başardı.