Brigitte Friedmann Altman

Özellikle küçük çocuklar için, toplama kamyonları kötülük getiriyordu. Çünkü o sırada gettoda çok az çocuk vardı. Büyükanne alelacele küçük kızı üç çocuğun birlikte yattığı yatağa koyarak üzerine battaniye ve yorgan örttü. Aslında bu şekilde toplu bir yatak izlenimi vermeye çalışıyordu. Bunlardan önce subaylar beni gördü ve neden işyerinde olmadığımı sordu. Şanslıymışım ki, giyiniktim. Subaya çalışma iznimi gösterdim. Ancak ona… bilmiyorum işte. Şaşkındım, korkmuştum ve kalbim hızla çarpıyordu. Giysimin ötesini görebileceklerinden emindim. Ama bir ara kalbim durdu sanırım. Atmadı artık. Subay büyükanne ve babaya ciddi bir bakış attı. Belki de artık evde kalmama izin vermeyeceklerdi. Bunun sonucu da ağır olurdu tabi. Tam olarak hatırlamasam da benimle ciddi bir ses tonuyla konuştu ve çıkışı gösterdi. Büyükanne ve babaya da sert bir şekilde bir şeyler söyledi ve yanlarından ayrıldı. Odayı alt üst etmeye başladılar. Üç subay da odayı altüst etti. Yatak örtülerini kaldırıp küçük kızı bulmaları çok kısa sürdü. Zorla sürüklediler kızı. Saklanan başka kimse ve bulunabilecek başka bir şey olmadığından emin olunca küçük kızı kamyona doğru sürüklediler. Büyükanne… peşlerinden koştu. Yere düştü. Dizlerinin üzerine, yalvardı yakardı, ağladı, kendini yerden yere attı. Kamyonun peşinden koştu. Askerlerden biri silahı ya da elindeki sopa ile büyükanneye vurdu. Kadın sokağın ortasında yere düştü. Kamyon gitti. Büyükanneyse arkada kaldı. Kamyonda başka çocuklar da vardı. Küçük kızı da götürdüler. Olup biteni camdan görebiliyordum. Bu olayı gördükten sonra başka bir şey görmek istemediğime karar verdim.