Gerda Weissmann Klein

Birdenbire [duraklama] yeşil değil beyaz renkte,
üzerinde gamalı haç bayrağı olmayan garip bir aracın geldiğini gördüm. Her
tarafı çamurluydu aracın, ama hayatımda daha parlak bir şey görmemiştim
. İki adam araçtan indi. Yanımıza geldi.
Bir tanesi benim durduğum yere geldi.
Savaş üniforması giyiyordu. Düşünmek zorundaydım. Başlığının üzerinde bir ağ vardı.
Koyu renk gözlük takıyordu ve
benimle Almanca konuştu. “Aranızda Almanca ya da İngilizce bilen var mı?” diye sordu.
“Almanca biliyorum” dedim. Ona Yahudi olduğumuzu söylememiz gerektiğini hissettim,
yine gördüğüm yıldızın bir anlamı var mı emin olamadım, ama biliyorsunuz ona baktım.
Biraz korkmuştum. Her şeye karşın "Yahudiyiz biz"
dedim. Bir süre yanıt vermedi. Sesindeki tını duygularına ihanet etse de
“Ben de” dedi sonra. Hayatımın en güzel saatiydi diyebilirim.
Ardından inanılmaz bir soru sordu. “Diğer bayanları da görebilir miyim?” Altı yıldır kimse bayan dememişti bize,
ama işte bu adam söylemişti.
Genç bir tanrıymış gibi görünüyordu gözüme.
33 kilo olduğumu ve saçlarımın beyazladığını söylemeliyim. Ve tahmin edebilirsiniz ki
yıllardır yıkanmamıştım. Ama bu insan “diğer bayanları” sormuştu.
Kızların çoğunun içeride olduğunu söyledim. Çoğu yürüyemeyecek kadar zayıftı. Bana “Benimle gelmez misin?” diye sordu.
“Elbette gelirim” dedim. Ne demek istediğini bilmiyordum.
Kapıyı benim için açtı.
Önden geçmeme izin verdi. İnsanlığımı geri kazandım sanki bu hareketle.
O günkü genç Amerikalı, şu an eşim.