گردا وایزمن كلای از آزادیش به دست یکی از سربازان ایالات متحده در چكوسلواكی می‌گوید

ناگهان من (مكث) ماشین عجیبی را دیدم كه از تپه پایین می‌آمد- رنگ ماشین سبز نبود، و صلیب شكسته هم روی آن نبود، بلکه یك ستاره‌ی سفید روی آن بود. اگر چه ماشین غرق گل و لای بود، اما ستاره‌ای روشن‌تر از آن در تمام عمرم ندیده بودم. و دو نفر از ماشین بیرون پریدند و به سمت ما دویدند و یكی از آنها به سمت جایی آمد كه من ایستاده بودم. لباس رزم به تن داشت. فكر می‌کنم... روی کلاهخود او تور بود و یك عینك تیره به چشم داشت و به زبان آلمانی با من صحبت كرد و پرسید: "كسی اینجا آلمانی یا انگلیسی می‌داند؟" و من گفتم: "من آلمانی می‌دانم." احساس می‌كردم باید به او بگویم كه ما یهودی هستیم و مطمئن نبودم که او مفهوم این ستاره را بداند... به او نگاه كردم، كمی می‌ترسیدم كه این موضوع را به او بگویم، اما گفتم: "ما یهودی هستیم." او برای مدتی جواب مرا نداد. سپس صدایش به نحوی احساسات او را فاش کرد. او گفت: "من هم همینطور." می‌توانم بگویم که این بهترین لحظه‌ی زندگی من بود. و سپس او از من یك سؤال باورنكردنی پرسید. او گفت: "می‌توانم خانمهای دیگر را هم ببینم؟" متوجه هستید... شش سال چگونه ما را خطاب می‌کردند و حالا این مرد ما را خانم خطاب می کرد. از نظر من، او همچون یک خدای جوان بود. باید به شما بگویم كه وزنم ۶۸ پوند بود. موهایم سفید شده بود. و تصور كنید كه سالها بود حمام نرفته بودم و این آدم سراغ "سایر خانم‌ها" را می‌گرفت. و به او گفتم كه بیشتر دخترها داخل ساختمان هستند. آنها آنقدر مریض بودند که قادر به حركت نبودند، و او گفت: "شما با من نمی‌آیید؟" و من گفتم: "حتماً." اما نمی‌دانستم منظور او چیست. او در را برای من باز كرد و اجازه داد جلوتر از او وارد شوم و با این رفتارش مفهوم انسانیت را به من بازگرداند. آن آمریكایی جوان اکنون همسر من است.