کتابسوزان
در سال 1933، یوزف گوبلز، وزیر تنویر افکار عمومی و تبلیغات نازی ها شروع به هماهنگ سازی فرهنگ و هنر با اهداف نازی ها کرد. دولت، سازمان های فرهنگی را از یهودیان و کسانی که گفته می شد به لحاظ سیاسی یا هنری مورد سوءِ ظن هستند، پاکسازی کرد.
دانشجویان دانشگاه های آلمان از پیشگامان جنبش نازی ها بودند و بسیاری از آنها در اواخر دهه 1920 مقام های مختلف تشکیلاتی نازی ها را به دست گرفتند. ناسیونالیسم افراطی و یهود ستیزی سازمان های دانشجویی سکولار و از طبقه متوسط، دهه های متمادی به شکلی شدید و علنی جریان داشت. پس از جنگ جهانی اول، بیشتر دانشجویان با جمهوری وایمار (1933-1919) به مخالفت پرداختند و ناسیونال سوسیالیسم را وسیله ای مناسب جهت ابراز نارضایتی و خصومت سیاسی خود دانستند.
در 6 آوریل 1933، دفتر کل نشریات و تبلیغات انجمن دانشجویان آلمانی، "اقدام علیه ذهنیت ضد آلمانی" در سراسر کشور را اعلام کردند که نقطه اوج آن پاکسازی ادبی یا "تطهیر" با آتش بود. سازمان های محلی خبرهای تازه و مقالات سفارشی را در اختیار روزنامه ها می گذاشتند، برای نازی های صاحب نام در اجتماعات مردمی سخنرانی ترتیب می دادند و در خصوص زمان پخش رادیویی این برنامه ها مذاکره می کردند. روز هشتم آوریل، انجمن های دانشجویی پیش نویس دوازده "نظریه"- که به شکلی سنجیده یادآور مارتین لوتر بود- و همچنین بیانیه و ضروریات یک زبان و فرهنگ "خالص" ملی را تهیه کردند. پلاکاردها، نظریه هایی را تبلیغ می کرد که "جریان های روشنفکری یهودیان" را مورد حمله قرار می داد، بر نیاز به "پاکسازی" زبان و ادبیات آلمانی تأکید می کرد و خواستار تبدیل دانشگاه ها به مراکز ناسیونالیسم آلمان بود. دانشجویان این "اقدام" را واکنشی به "کمپین بدنام سازی" آلمان از سوی یهودیان در سرتاسر جهان و مؤید ارزش های سنتی آن کشور می دانستند.
دانشجویان روز دهم ماه مه بیش از 25000 جلد کتاب "ضد آلمانی" را به آتش کشیدند؛ این عمل به لحاظ نمادین معنایی دهشت زا داشت و حاکی از آغاز دوران سانسور دولتی و نظارت بر فرهنگ بود. شب دهم ماه مه، دانشجویان راست گرا در اکثر شهرهای دانشگاهی مشعل به دست "علیه ذهنیت ضد آلمانی" به راهپیمایی پرداختند. در این مراسم از پیش طراحی شده، از مقامات بلند پایه نازی، استادان، رؤسای دانشگاه ها و رهبرهای جنبش های دانشجویی خواسته می شد تا برای شرکت کنندگان و تماشاگران سخنرانی کنند. در محل های گردهم آیی، دانشجویان کتاب های مسروقه و ناخواسته را طی مراسمی همراه با اجرای زنده موسیقی و آواز و سرود و "سوگند آتش" [جملاتی که هنگام پرتاب کتاب ها در آتش خوانده می شد و در اطلاعیه ای روز قبل از مراسم توسط انجمن دانشجویان آلمان منتشر شده بود] با شادمانی در آتش می انداختند.
تمام کتابسوزی هایی که قرار بود طبق برنامه انجمن دانشجویان آلمانی در دهم ماه مه صورت پذیرد طبق برنامه پیش نرفت. بعضی از آنها به دلیل باران چند روزی به تأخیر افتاد. و سازمان های محلی ترجیح دادند که سایر کتابسوزی ها در 21 ژوئن- روز انقلاب تابستانی که یکی از جشن های سنتی به شمار می رفت- انجام شود. با این وجود، "اقدام علیه ذهنیت ضد آلمانی" در 34 شهر دانشگاهی در سراسر آلمان با موفقیت صورت گرفت و از پوشش خبری گسترده ای در روزنامه ها برخوردار شد. و در برخی شهرها، بویژه برلین، سخنرانی ها، آوازها و سرودهای آیینی در برنامه ای زنده از رادیو برای تعداد بی شماری از شنوندگان آلمانی پخش شد.
آثار نویسندگان معروف آلمانی مثل برتولت برشت، لیون فویشت وانگر و آلفرد کار در مراسم کتابسوزان در برلین به آتش کشیده شد. ترویج فرهنگ "آریایی" و سرکوب انواع دیگر تولیدهای هنری، از تلاش های بعدی نازی ها برای "پاکسازی" آلمان بود. نویسندگان آمریکایی چون ارنست همینگوی و هلن کلر از دیگر نویسندگان در لیست سیاه نازی ها بودند.
