Τον Απρίλιο του 1944, μετά τη γερμανική κατοχή της Ουγγαρίας, η Άγκι, η μητέρα της, ο εξάχρονος αδελφός της και η θεία της αναγκάστηκαν να μπουν στο γκέτο Μούνκατς. Πριν από την απέλαση στο Άουσβιτς, η Άγκι αναγκάστηκε να εργαστεί στο εργοστάσιο τούβλων του γκέτο. Στο Άουσβιτς, η τότε 14χρονη Άγκι επιλέχθηκε ως μέλος της Sonderkommando. Αυτή η ομάδα καταναγκαστικής εργασίας έπρεπε να ταξινομεί τα ρούχα και τα υπάρχοντα των κρατούμενων και των θυμάτων στο Άουσβιτς. Τον Ιανουάριο του 1945 η Άγκι και άλλοι κρατούμενοι εξαναγκάστηκαν σε πορεία θανάτου από το Άουσβιτς. Απελευθερώθηκε από τις σοβιετικές δυνάμεις τον Απρίλιο/Μάιο του 1945.
Ήρθε πολύ ξαφνικά, αν και κάτι υπήρχε η ατμόσφαιρα. Εννοώ, ήδη από την αρχή του έτους διαισθανθήκαμε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Τα σχολεία έκλεισαν. Η ζωή δεν ήταν όπως παλιά. Φορούσαμε κίτρινα αστέρια για να μας αναγνωρίζουν ως Εβραίους. Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την πόλη —η οποία ανήκε στην Ουγγαρία εκείνη την εποχή— μας είπαν αμέσως να ετοιμάσουμε ένα πακέτο 5 κιλών και περπατήσαμε ως εργοστάσιο τούβλων της γενέτειράς μας. Ζούσαμε εκεί κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Η θεία μου, θυμάμαι, έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι από ένα έλκηθρο. Είχαμε τα δικά μας μαξιλάρια και κοιμόμασταν κάτω από τον ουρανό, αλλά είχαμε το έλκηθρο να μας προστατεύει από τα πλάγια. Χτίσαμε το δικό μας, από τούβλα... στοιβάξαμε το ένα πάνω στο άλλο. Και θυμάμαι την ανησυχία της μητέρας μου όταν το παιδί της έπρεπε να δουλέψει τόσο σκληρά. Μείναμε εκεί για τέσσερις εβδομάδες. Μια νύχτα του Απριλίου... όλα συνέβαιναν πάντα όταν είχε σκοτεινιάσει. Μας διέταξαν να παραταχθούμε. Πριν το καταλάβουμε, βρεθήκαμε σε βαγόνια για ζώα και μας μετέφεραν για να δουλέψουμε, τρόπον τινά. Χωρίς να το γνωρίζουμε, φτάσαμε στο διάσημο Άουσβιτς, δεν ξέραμε ακόμα πού πηγαίναμε. Η μοναδική ανησυχία της μητέρας μου στο ταξίδι προς το Άουσβιτς, όταν ήμασταν στο βαγόνι για τα ζώα —εκεί που είχαμε τη δική μας μικρή γωνιά, η μητέρα μου, η θεία μου, ο αδελφός μου, που ήταν 6 ετών τότε— η μοναδική της ανησυχία ήταν αν θα είμαστε καλά ο πατέρας μου και εγώ. Τα λόγια της ήταν: «Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να μείνετε νηστικοί, ούτε να πεινάσετε ποτέ, γιατί ξέρω ότι σε πιάνει πονοκέφαλος, παιδί μου».
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
