Το 1942, ο Sam εστάλη σε γκέτο στη γενέτειρά του και του επεβλήθη εργασία σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών. Το 1944 μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς και εξαναγκάστηκε σε εργασία σε εργοστάσιο τραίνων. Επέζησε οχτώ ημέρες σε μια πορεία θανάτου μετά την εκκένωση του Άουσβιτς από τους Ναζί. Απελευθερώθηκε από σοβιετικές μονάδες τον Ιανουάριο του 1945. Μετά ζούσε σε ένα στρατόπεδο υποδοχής προσφύγων στη Γερμανία όπου εργαζόταν για τη Διεύθυνση των Ηνωμένων Εθνών για την Αρωγή και την Αποκατάσταση. Το 1947, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν ανεβήκαμε στο πλοίο, το πρώτο πράγμα που ρωτήσαμε τους Αμερικανούς ήταν, «Πότε θα πάρουμε τα κουπόνια για το φαγητό;» Γιατί όλα αυτά τα χρόνια είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε κουπόνια για να πάρουμε φαγητό. Κάποιος μας είπε, «Μην ανησυχείτε, θα πάρετε αρκετό φαγητό», αλλά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Αλλά θυμάμαι το πρώτο μας δείπνο όταν σάλπαρε το πλοίο. Καθόμασταν όλοι γύρω από τα τραπέζια και αντικρίσαμε όλο εκείνο το ψωμί και τα πράγματα στο τραπέζι. Όλοι γέμισαν τις τσέπες τους, γιατί δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει τόσο πολύ, ότι υπάρχει αρκετό φαγητό ώστε να μπορείς να φας όσο επιθυμεί η καρδιά σου. Υπήρχε και ένα ζευγάρι, ηλικιωμένοι ήταν, οι οποίοι πέθαναν στο πλοίο επειδή έφαγαν πάρα πολύ φαγητό που δεν έπρεπε να είχαν φάει. Θυμάμαι ότι κι εγώ μετά το πρώτο γεύμα δεν μπορούσα να φάω για τρεις ημέρες περίπου, αρρώστησα… γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος που έχει τόσο φαγητό κι εμείς εδώ περιφερόμασταν πεινασμένοι.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
