سام اشپيگل وضعیت کشتی عازم ایالات متحده را شرح می‌دهد

وقتی سوار کشتی شدیم، اولین چیزی که از همسفرانمان- از آمریکایی ها- پرسیدیم این بود که "چه موقع به ما کوپن غذا می دهید؟" چون در تمام آن سال ها عادت داشتیم برای گرفتن غذا کوپن بگیریم. او گفت: "دلواپس نباشید، به اندازه کافی غذا هست." اما باورمان نمی شد. اولین شامی که بعد از حرکت کشتی به ما دادند را خوب به یاد دارم. همه دور میزها نشسته بودیم و روی میزها پر از نان و غذا بود. همه جیب هایمان را پر کردیم، چون نمی توانستیم باور کنیم که غذا به مقدار کافی هست و می توانیم هر اندازه که دلمان می خواهد بخوریم. یک زوج، یک زن و شوهر پیر در کشتی جان خود را از دست دادند، چون بیش از اندازه از غذایی خورده بودند که نباید می خوردند. یادم می آید که بعد از خوردن اولین وعده، شاید تا سه روز نتوانستم غذا بخورم و مریض شدم... چون نمی توانستیم درک کنیم که دنیایی هست که در آن این همه غذا وجود دارد- و ما آنجا گرسنه بودیم.