آوارگان (خلاصه مقاله)

پس از عملیات آزادسازی، متفقین آمادگی لازم را داشتند تا آوارگان یهودی را به وطن خود بازگردانند، اما بسیاری از آوارگان از این کار امتناع می کردند یا از بازگشت واهمه داشتند. از سال 1945 تا 1952، بیش از 250000 نفر از آوارگان یهودی در اردوگاه ها و مراکز شهری در آلمان، اتریش و ایتالیا زندگی می کردند. این مکان ها را مقامات متفقین و اداره امداد رسانی و توانبخشی سازمان ملل اداره می کرد. بازماندگان جست و جوی اعضای خانواده خود را آغاز کردند. همزمان با تلاش برای به هم رساندن مجدد خانواده ها، خانواده های جدید نیز شکل گرفتند و بسیاری در اردوگاه های آورگان ازدواج کرده و صاحب فرزند شدند. طولی نکشید که مدارس دایر شدند. تعطیلات مذهبی، به موقعیت هایی مناسب برای گردهم آیی و جشن تبدیل شد. به رغم شرایط دشوار بسیاری از این اردوگاه ها- که بیشتر آنها در گذشته اردوگاه کار اجباری و اردوگاه ارتش آلمان بودند- تعداد سازمان های اجتماعی و حرفه ای به سرعت افزایش یافت.

متفقین پیش از حل بحران مهاجرت، سال ها مشورت و تعلل کردند. از سال 1945 تا 1948، تعداد فزاینده ای از بازماندگان یهودی هولوکاست که حس وطن پرستی شان به دلیل نداشتن استقلال در اردوگاه ها افزایش یافته بود و حق انتخاب چندانی نداشتند، فلسطینِ تحت سلطه بریتانیا را به عنوان مقصد مطلوب خود برگزیدند. آوارگان به نیرویی مؤثر در آرمان صهیونیستی و مباحثات سیاسی در خصوص ایجاد یک حکومت یهودی تبدیل شدند. آنها موانع انگلیسی ها در راه مهاجرت آزاد به فلسطین را محکوم کردند؛ و تظاهرات مردمی علیه سیاست های بریتانیا، به یکی از رویدادهای عادی در اردوگاه های آوارگان تبدیل شد. در 14 ماه مه 1948، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی کشور جدید اسرائیل را به رسمیت شناختند. کنگره آمریکا نیز قانون آوارگان را در سال 1948 تصویب کرد که به موجب آن، محدودیت های مهاجرت کاهش یافت. طی چند سال، بحران مهاجرت آوارگان با بیش از 80000 نفر آواره یهودی در ایالات متحده، حدود 136000 نفر در اسرائیل و 20000 آواره در سایر کشورها، از قبیل کانادا و آفریقای جنوبی، خاتمه یافت. تقریباً تمام اردوگاه های آوارگان تا پیش از سال 1952 بسته شد.