انکار هولوکاست: تاریخ‌های مهم
این گاهشمار، به برخی از وقایع کلیدی در روند انکار هولوکاست اشاره می‌کند.
انکار هولوکاست به چه معناست؟
هولوکاست یکی از مستندترین رویدادهای تاریخی است. "انکار هولوکاست" (Holocaust denial) تلاش برای نفی واقعیات ثابت شده درباره نسل‌کشی یهودیان اروپایی توسط نازی‌ها را توصیف می‌کند. متداول‌ترین اظهاراتی که در رد هولوکاست مطرح می‌شوند عبارتند از اینکه کشتار جمعی شش میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم هرگز رخ نداده است؛ اینکه نازی‌ها سیاست رسمی یا قصدی برای کشتار جمعی یهودیان نداشتند و اینکه اتاق‌های گاز در اردوگاه مرگ آشویتس-بیرکناو اصلاً وجود نداشته‌اند.
روند جدیدتر، تحریف واقعیات هولوکاست است. تحریف‌های متداول از جمله اغراق‌امیز خواندن آمار مرگ شش میلیون یهودی؛ و اینکه مرگ‌های گزارش شده در اردوگاه‌های کار اجباری، به دلیل بیماری یا قحطی بوده و نه سیاست نازی‌ها؛ و اینکه دفتر خاطرات آنا فرانک (Anne Frank) جعلی است.
انکار هولوکاست عموماً با انگیزه نفرت از یهودیان صورت می‌گیرد و بر روی اتهاماتی چون هولوکاست توسط یهودیان به هدف پیشبرد منافعشان ساخته شده یا در آن اغراق شده است شکل گرفته است. این دیدگاه و متهم کردن یهودیان به دسیسه‌چینی و اندیشه تسلط بر دنیا، کلیشه‌های یهودی‌ستیزانه قدیمی را ترویج می‌کند، اتهامات نفرت‌انگیزی که زمینه را برای وقوع هولوکاست به وجود آورد.
تحریف هولوکاست ممکن است با یهودی‌ستیزی در ارتباط باشد، اما مواردی نیز وجود دارد که ناشی از فقدان احترام یا عدم آگاهی از موضوع می‌باشند. صرفنظر از انگیزه، همه‌ی اَشکال تحریف هولوکاست، از آنجا که تردید در خصوص واقعه‌ی هولوکاست را دامن می‌زند، می‌تواند زمینه را برای شکل‌های خطرناک‌تر انکار هولوکاست و یهودی‌ستیزی فراهم آورد.
قانون اساسی ایالات متحده آزادی بیان را تضمین می‌کند. بنابراین، در ایالات متحده انکار هولوکاست یا سخنان یهودستیزانه و نفرت‌پراکنی غیرقانونی محسوب نمی شوند، غیر از آنکه خطر بروز خشونت حتمی وجود داشته باشد. بسیاری از کشورهای دیگر، بویژه در اروپا، یعنی جایی که هولوکاست رخ داده است، قوانینی وضع کرده‌اند که انکار هولوکاست و نفرت‌پراکنی را جرم محسوب می‌کنند.
رویدادهای کلیدی
این گاهشمار، به برخی از وقایع کلیدی در تکامل تدریجی هولوکاست اشاره می‌کند.
۱۹۴۲-۴۴
برای پنهان کردن شواهد کشتار یهودیان اروپا، آلمانی‌ها و همدستان آنها شواهد مربوط به گورهای دسته‌جمعی در بلزک (Belzec)، سوبیبور (Sobibor) و اردوگاه‌های مرگ تربلینکا (Treblinka) و هزاران نقطه در سراسر لهستان تحت اشغال آلمان، و همینطور اتحاد جماهیر شوروی و صربستان تحت اشغال آلمان از جمله بابی یار (Babi Yar) که در آن اعدام‌های دسته جمعی رخ داده بود را تحت کد عملیاتی دستور ویژه ۱۰۰۵ Aktion 1005 معدوم می‌سازند.
۱۹۴۳
در یک سخنرانی برای ژنرال‌های اس‌اس در پوزنان، هاینریش هیملر (Heinrich Himmler)، فرمانده رایش اس‌اس (Schutzstaffel؛ /جوخه حفاظت) اظهار می‌دارد که کشتار جمعی یهودیان اروپایی باید برای همیشه چون رازی سر به مهر بماند و در جایی ثبت نشود.
۱۹۵۵
ویلیس کارتو (Willis Carto) یک گروه راست افراطی صاحب نفوذ در واشنگتن دی‌سی تشکیل می‌دهد که در نهایت لابی آزادی (Liberty Lobby) نامیده می‌شود. لابی آزادی که تا زمان انحلال آن در سال ۲۰۰۱ توسط کارتو مدیریت می‌شد، از ایالات متحده "با نژادی خالص" طرفداری کرده و یهودیان را برای مشکلاتی که برای ایالات متحده و دنیا به وجود آورده بودند، سرزنش می‌کند. لابی آزادی در سال ۱۹۶۹ شروع به انتشار مطالبی در خصوص انکار هولوکاست می‌کند.
۱۹۵۹
کشیش آمریکایی، جرالد ال. ک. اسمیت (Gerald L. K. Smith) در اثر یهودی‌ستیزانه خود به نام صلیب و پرچم (Cross and the Flag) ادعا می‌کند شش میلیون یهودی طی جنگ جهانی دوم کشته نشدند، بلکه به ایالات متحده مهاجرت داده شدند.
۱۹۶۴
پل راسینیه (Paul Rassinier)، کمونیست فرانسوی که توسط نازی‌ها از کشور رانده شده بود، کتاب درام یهودیان اروپایی (The Drama of European Jewry) را منتشر ساخته و در آن ادعا می‌کند اتاق‌های گاز ساخته و پرداخته "تشکیلات صهیونیستی" است.
۱۹۶۶-۶۷
هری المر بارنز (Harry Elmer Barnes) مورخ آمریکایی مقالاتی را در گاه‌نامه Rampart Journal منتشر می‌سازد و ادعا می‌کند متفقین در خصوص میزان جنایات نازی‌ها مبالغه کرده‌اند تا جنگ خشونت‌بار خود علیه قساوت‌ها نیروهای محور (متحدین) را توجیه کنند.
۱۹۶۹
انتشارات نون‌تاید (Noontide Press) وابسته به لابی آزادی، کتابی با عنوان افسانه شش میلیون (The Myth of the Six Million) را منتشر می‌کند.
۱۹۷۳
اوستین جی. اَپ (Austin J. App)، استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه لاسال فیلادلفیا، رساله‌ای به نام: فریب شش میلیونی: باج‌خواهی از مردم آلمان بخاطر نشانه‌های از جنازه‌های تقلبی (The Six Million Swindle: Blackmailing the German People for Hard Marks with Fabricated Corpses) را منتشر می‌کند. این رساله پایه‌ای برای ادعاهای آتی منکران هلوکاست می‌شود.
۱۹۷۶
آرتور باتز، استاد مهندسی دانشگاه نورث‌وسترن اثری به نام حقه‌ی قرن بیستم: پرونده‌ای علیه نسل‌کشی فرضی یهودیان اروپا (The Hoax of the Twentieth Century: The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry) را منتشر می‌کند. باتز نخستین انکارکننده هولوکاست است که از نمود اعتبار آکادمیک برای سرپوش گذاشتن بر این اکاذیب استفاده می‌کند. دانشگاه نورث‌وسترن با اعلان اینکه اظهارات باتز مایه "شرمساری" دانشگاه است، به این امر واکنش نشان می‌دهد.
۱۹۷۷
ارنست زوندل (Ernst Zündel) یک شهروند آلمانی ساکن کانادا انتشارات Samisdat Publishers را تأسیس می‌کند که آثار نئو-نازی شامل انکار هولوکاست را به چاپ می‌رساند. در سال ۱۹۸۵ دولت کانادا زوندل را به واسطه نشر اکاذیب با دانش قبلی، تحت پیگرد قرار داد.
۱۹۷۷
دیوید ایروینگ (David Irving) اثر خود تحت عنوان جنگ هیتلر (Hitler's War) را منتشر می‌کند و در آن مدعی می‌شود که هیتلر نه به سیاست نسل‌کشی یهودیان اروپایی حکم داده بود و نه آنرا تأیید کرد. ایروینگ به تحریف شواهد تاریخی و روش‌های علمی برای مشروعیت بخشیدن به رساله خویش دست می‌زند.
۱۹۷۸
ویلیام دیوید مک‌کالدن (William David McCalden) (که با نام لوئیس براندون نیز شناخته می‌شود) به همراه ویلیس کارتو موسسه بازنگری‌های تاریخی (Institute for Historical Review) (IHR) را در کالیفرنیا تأسیس می‌کنند و در آنجا با انتشار مطالب و حمایت مالی از کنفرانس‌ها، به انکار هولوکاست می‌پردازند. IHR پیام‌های نژادپرستانه نفرت‌انگیز خود را در پوشش تحقیقات معتبر علمی نشر می‌دهد.
۱۹۸۰
IHR یک جایزه ۵۰٫۰۰۰ دلاری برای کسی که ثابت کند یهودیان در آشویتس قتل‌عام دسته‌جمعی شدند اعلام می‌کند. یکی از بازماندگان کشتار یهودیان به نام مِل مرملشتین (Mel Mermelstein) شهادت‌نامه دوران بازداشت خود در آشویتس را ارائه داده و سپس بر علیه IHR که از پرداخت جایزه به وی خودداری می‌کند، اقامه دعوا می‌نماید. در اکتبر ۱۹۸۱، قاضی دادگاه عالی، توماس تی. جانسون (Thomas T. Johnson) با استفاده از قانون "بداهت قضایی" که به دادگاه‌ها اجازه می‌دهد مسائلی که دانش کافی نسبت به آنها وجود دارد به عنوان واقعیت بپذیرند، حکمی مبنی بر اینکه هولوکاست یک واقعیت است و یهودیان در آشویتس قتل‌عام شده بودند را صادر کرد.
۱۹۸۱
دادگاهی فرانسوی استاد ادبیات رابرت فوریسون (Robert Faurisson) را بواسطه اینکه با نام بردن از هولوکاست تحت عنوان یک "دروغ تاریخی" نفرت و تبعیض را ترویج داده است، محکوم می‌نماید.
۱۹۸۴
در یک مورد برجسته، دادگاهی در کانادا، جیمز کیگسترا (James Keegstra) معلم مدرسه دولتی را به جرم «نفرت‌پراکنی عامدانه علیه یک گروه مشخص» به دلیل القا انکار هولوکاست و دیدگاه‌های یهودستیزانه‌ی دیگر به دانش‌اموزان رشته‌ی مطالعات اجتماعی، محکوم گود.
۱۹۸۵
قانون کیفری آلمان غربی آن زمان، به نحوی بروزرسانی می‌شود تا شروطی در خصوص ممنوعیت نفرت‌پراکنی شامل اشکال مرتبط با انکار هولوکاست را در بر گیرد. دولت آلمان این قوانین را در سال‌های ۱۹۹۲، ۱۹۹۴، ۲۰۰۲، ۲۰۰۵ و ۲۰۱۵ بروزرسانی و تقویت می‌کند.
۱۹۸۶
در ۸ ژوئیه، پارلمان اسرائیل قانونی را تصویب می‌کند که طبق آن انکار هولوکاست تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرد.
۱۹۸۷
بردلی اسمیت (Bradley Smith) ساکن کالیفرنیا، کمیته بحث آزاد درباره هولوکاست (Committee for Open Debate on the Holocaust) را تأسیس می‌کند. در اوایل دهه ۱۹۹۰، سازمان اسمیت در بیش از دوازده نشریه‌ی کالج‌های آمریکا، تبلیغات تمام صفحه یا سرمقاله تحت عنوان "ماجرای هولوکاست: تا چه اندازه دروغ است؟ موضوعی برای بحث آزاد" را منتشر می‌سازد. کمپین اسمیت سبب می‌شود خط و مرز بین نفرت‌پراکنی و آزادی بیان بیش از پیش مبهم شود.
۱۹۸۷
جین ماری لی پن (Jean Marie Le Pen) رهبر حزب جبهه ملی راست افراطی فرانسه پیشنهاد می‌دهد اتاق‌های گاز صرفاً یک بخش "جزئی" از جنگ جهانی دوم بودند. لی پن کاندیدای انتخابات رئیس جمهوری فرانسه در سال ۱۹۸۸ بود و نفر چهارم شد.
۱۹۸۷
نویسنده مراکشی-سوئدی احمد رامی (Ahmed Rami) شروع به پخش برنامه در رادیو اسلام در سوئد کرد. این ایستگاه رادیویی هولوکاست را به عنوان یک ادعای صهیونیستی/یهودی مطرح می‌کند. رادیو اسلام بعدها پروتکل‌های بزرگان صهیون (The Protocols of the Elders of Zion)، نبرد من (Mein Kampf) و چندین متن یهودی‌ستیزانه‌ی دیگر را در وب‌سایت خود به اشتراک می‌گذارد.
۱۹۸۸
بنا به درخواست ارنست زوندل، فرد لویشتر (Fred Leuchter) (یک کاشناس خودخوانده در خصوص روش‌های اعدام) به محل کشتارگاه آشویتس مسافرت می‌کند. او سپس گزارش لویشتر: یک گزارش مهندسی در خصوص آنچه اتاق‌های گاز در آشویتس، بیرکناو و مایدانک، لهستان خوانده می‌شود (Leuchter Report: An Engineering Report on the Alleged Execution Gas Chambers at Auschwitz, Birkenau and Majdanek, Poland) را منتشر می‌سازد که انکارکنندگان هلوکاست از آن به عنوان مرجعی برای شبهه‌افکنی درباره استفاده از اتاق‌های گاز برای کشتار جمعی استفاده می‌کنند.
۱۹۸۹
دیوید دوک (David Duke) از طرفداران برتری نژاد سفید، صاحب کرسی در مجلس ایالتی لوئیزیانا (Louisiana State Legislature) می‌شود. دوک متونی در مورد انکار هولوکاست از طریق دفتر خود به فروش می‌رساند.
۱۹۹۰
دولت فرانسه قانون گیسوت (Gayssot Law) را به تصویب می‌رساند که بر پایه آن طرح سوال در خصوص مقیاس یا وجود جنایات علیه بشریت (طبق تعریف منشور لندن ۱۹۴۵) خود جرم کیفری محسوب می‌شود. این قانون انگیزه‌ای برای سایر کشورهای اروپایی می‌شود و آنها نیز قوانین مشابهی را در دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ به تصویب می‌رسانند.
۱۹۹۰
در جریان رسیدگی‌های کیفری به دعاوی مطرح شده توسط ایالت ماساچوست علیه فرد لویشتر (Fred Leuchter) مشخص شد که لویشتر هرگز درجه یا مدرک مهندسی دریافت نکرده است. لویشتر می‌پذیرد هیچ آموزشی در زمینه زیست‌شناسی، سم‌شناسی یا شیمی ندیده است، اینها مواردی بود که برای ارائه ادعاهای طرح شده در گزارش لویشتر سال ۱۹۸۸ کلیدی بودند و انکارکنندگان هولوکاست اثبات ادعاهایشان به آن استناد می‌کردند.
۱۹۹۰
دادگاهی در سوئد احمد رامی را به جرم "سخنرانی نفرت‌زا" به شش ماه زندان محکوم کرد و مجوز پخش رادیو اسلام را به مدت یک سال باطل کرد.
۱۹۹۱
انجمن تاریخی آمریکا (American Historical Association) که باسابقه‌ترین سازمان حرفه‌ای مورخین است، بیانیه زیر را صادر می‌کند: "هیچ مورخ فکوری، وقوع هولوکاست را زیر سوال نمی‌برد".
۱۹۹۲
دولت اتریش قانون ممنوعیت‌های (Prohibition Act) سال ۱۹۴۷ را به نحوی اصلاح می‌کند تا انکار و کم‌ارزش جلوه دادن هولوکاست امری مجرمانه تلقی شود.
۱۹۹۸
دولت لهستان "قانون موسسه یادمان‌های ملی - کمیسیون تعقیب جنایات علیه ملت لهستان" (The Act on the Institute of National Remembrance - Commission for the Prosecution of Crimes against the Polish Nation) را به تصویب می‌رساند. این قانون مهمی است که جمع‌آوری داده‌ها در خصوص جنایات صورت گرفته در لهستان طی دوران اشغال نازی‌ها و سال‌های حکومت کمونیست‌ها را به دنبال دارد. همچنین، قوانینی را تنظیم می‌کند تا صورت‌های متفاوت انکار یا تحریف تاریخ هولوکاست را اصلاح کند.
۱۹۹۹
یک دادگاه منتظه‌ای در اُپول (Opole) لهستان، یک استاد دانشگاه محلی به نام داریوژ راتاژساک (Dariusz Ratajczak) را به دلیل انتشار خودسرانه متون انکار هولوکاست محکوم کرد.
۲۰۰۰
۴۶ دولت مفاد بیانیه‌ی نشست بین‌المللی استکهلم در خصوص هولوکاست را تأیید و تصدیق می‌کنند. این بیانیه که تحت عنوان "بیانیه‌ی استکهلم" (Stockholm Declaration) نیز شناخته می‌شود، تعهدی است برای تضمین آنکه تحقیقات، آموزش و گرامیداشت هولوکاست برای همیشه ادامه خواهد یافت و "از حقیقت بی‌چون و چرای هولوکاست در مقابل افرادی که آن را انکار می‌کنند، دفاع کند".
۲۰۰۰
دادگاهی در بریتانیا دیوید ایروینگ را به عنوان یک "انکارکننده فعال هولوکاست" معرفی می‌کند. ایروینگ از مورخ دانشگاه ایموری (Emory University)، دبورا لیپشتات (Deborah Lipstadt) برای افترایی که در کتاب سال ۱۹۹۳ خود به نام انکار هولوکاست حملات فزآینده علیه حقیقت و حافظه (Denying the Holocaust The Growing Assault on Truth and Memory) به وی نسبت داده بود، شکایت کرد.
۲۰۰۲
مرکز هماهنگی و پیگیری زاید (Zayed Center for Coordination and Follow-Up)، یکی از مراکز اندیشکده‌ی اتحادیه‌ی کشورهای عربی (League of Arab States) مستقر در امارات متحده عربی (United Arab Emirates) (UAE) سمپوزیومی در خصوص "سامی‌گرایی" (Semitism) برگزار می‌کند. در این سمپوزیوم، هولوکاست "افسانه‌ای دروغین" نامیده می‌شود. دولت امارات متحده عربی مرکز زاید را در پی فشارهای خارجی در خصوص انتشارات و سخنرانی‌های ضد-آمریکایی و یهودی‌ستیزی آن در اوت سال ۲۰۰۳ تعطیل می‌کند.
۲۰۰۲
رومانی با صدور یک فرمان اضطراری (Emergency Ordinance) انکار هولوکاست را جرم اعلام کرد. این فرمان، در پی جنبش رو به رشدی که برای اعاده حیثیت ژنرال ایان آنتونسکو (Ion Antonescu)، به راه افتاده بود صادر شد. وی دیکتاتور فاشیستی بود که در مرگ ۲۸۰٫۰۰۰ هزار یهودی و ۱۱٫۰۰۰ کولی در جنگ جهانی دوم نقش داشت.
۲۰۰۲
دادگاه‌های سوئدی. مطابق با مفاد مقررات سخنرانی نفرت‌زا، فردریک سندبرگ (Fredrik Sandberg) نئو-نازی را به جرم بازنشر رساله‌ی دوره رایش سوم به نام مسئله یهود (The Jewish Question) به شش ماه زندان محکوم می‌کنند.
۲۰۰۳
در پرونده گارودی در مقابل فرانسه (Garaudy v. France)، دادگاه حقوق بشر اروپایی حکم می‌دهد که روژه گارودی به مواردی از انکار هولوکاست دست زده است که تحت حمایت کنوانسیون اروپایی حقوق بشر (European Convention on Human Rights) نمی‌باشند.
۲۰۰۳
ولفگانگ فرولیچ (Wolfgang Frölich) در وین بازداشت شده و به جرم انتشار کتابی با عنوان Die Gaskammaer Luege (دروغ اتاق گاز) در سال ۲۰۰۱ به سه سال زندان محکوم می‌گردد. او پس از یک سال از زندان آزاد می‌شود. در سال‌های بعد، به دلیل ادامه انکار هولوکاست در چندین نوبت مجدداً بازداشت می‌شود یا دوره محکومیت وی افزایش می‌یابد، از جمله در سال ۲۰۱۵ به دلیل نامه‌نگاری برای صدراعظم اتریش که در آن مدعی است هولوکاست هرگز اتفاق نیفتاده است.
۲۰۰۳
دولت رومانی یک کمیسیون بین‌المللی درباره هولوکاست به ریاست الی ویزل (Elie Wiesel) در رومانی تشکیل می‌دهد. این کمیسیون شامل ۳۰ مورخ رومانیایی و خارجی است. هدف این کمیسیون بررسی تاریخچه هولوکاست در رومانی به منظور دست یافتن به حقایق مربوط به وقوع آن و انتشار نتایج تحقیقات در کشور و خارج از کشور می‌باشد. سازمان این کمیسیون، اعلامیه‌های عمومی ارائه شده در سال ۲۰۰۳ توسط رئیس جمهور وقت ایان آنتونسکو مبنی بر ناچیز خواندن هولوکاست در رومانی و همچنین وزیر اطلاعات وقت وایسل دینکو (Vasile Dincu) که هولوکاست را در رومانی انکار کرده بود پیگیری می‌کند.
۲۰۰۵
دولت اتریش دیوید ایروینگ را به جرم انکار هولوکاست بازداشت می‌کند. او در سال ۲۰۰۶ به سه سال زندان محکوم می‌شود اما در دسامبر همان سال با شرط ترک کشور اتریش از زندان آزاد می‌شود.
۲۰۰۵
دولت کانادا ارنست زوندل را به منظور محاکمه به جرم انکار هولوکاست به آلمان تحویل می‌دهد. دادگاه‌های آلمانی زوندل را به دلیل ۱۴ فقره اتهام مرتبط با انکار هولوکاست در سال ۲۰۰۷ به پنج سال زندان محکوم می‌کنند.
۲۰۰۵
در یک سخنرانی زنده تلویزیونی در ۱۴ دسامبر، رئیس جمهور وقت ایران محمود احمدی‌نژاد هولوکاست را یک "افسانه" می‌نامد.
۲۰۰۵
مجله ژاپنی مارکو پولو مقاله‌ای با نام "اتاق‌های گاز نازی وجود نداشتند" نوشته یک نویسنده مستقل به نام ماسانوری نیشیوکا (Masanori Nishioka) را به چاپ می‌رساند. در این مقاله، نیشیوکا مدعی است هولوکاست هرگز رخ نداده است و اتاق‌های گاز در آشویتس توسط دولت کمونیست لهستان بعد از جنگ ساخته شده بودند.
۲۰۰۶
دولت ایران از برگزاری یک همایش انکارکنندگان هلوکاست در تهران در قالب یک کنفرانس آکادمیک به نام "همایش بین‌المللی بررسی هولوکاست: چشم‌انداز جهانی" حمایت مالی به عمل می‌آورد. در همان سال، فرید مرتضوی، ویراستار گرافیکی روزنامه ایرانی همشهری، مسابقه‌ی کاریکاتور با موضوع هولوکاست با جوایز سکه طلا و وجه نقد برای برندگان را اعلام می‌کند. نزدیک به ۱٫۲۰۰ اثر از ۶۰ کشور جهان شامل کاریکاتورهایی با موضوع انکار هولوکاست یا کم‌ارزش خواندن آن دریافت می‌شود. مدتی بعد و در همان سال، موسسه هنری و فرهنگی صبا در تهران با حمایت محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری ایران، ۲۰۰ کاریکاتور از آثار برگزیده آن مسابقه را به نمایش می‌گذارد.
۲۰۰۷
در ۲۶ ژانویه، سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را در محکومیت انکار هولوکاست تصویب می‌کند. مجمع عمومی سازمان ملل اعلام می‌کند انکار هولوکاست "معادل تأیید نسل‌کشی در همه اشکال آن است".
۲۰۰۸
اتحادیه اروپا یک چارچوب تصمیم‌گیری (Framework Decision) در خصوص مقابله با نژادپرستی و بیگانه‌هراسی را به تصویب می‌رساند (۲۰۰۸/۹۱۳/JHA) که به موجب آن از کشورهای عضو درخواست می‌شود اطمینان دهند انکار هولوکاست مجازات قانونی به همراه خواهد داشت.
۲۰۰۹
اسقف کاتولیک رمی متولد انگلیس، ریچارد ویلیامسون (Richard Williamson) وجود اتاق‌های گاز را رد کرده و تعداد کشته‌های هولوکاست را کمتر از آنچه ادعا می‌شود، می‌داند. واتیکان به ویلیامسون دستور می‌دهد اظهارات خود را پس بگیرد. وقتی او از این امر سر باز می‌زند، واتیکان ویلیامسون را از کلیسا طرد می‌کند.
۲۰۰۹
دیوید دوک، رهبر سابق کو کلاس کلان Ku Klux Klan، توسط مقامات جمهوری چک به جرم انکار هولوکاست و نفرت‌افکنی بازداشت می‌شود. او توسط گروه Národní odpor (مقاومت ملی) برای سخنرانی در دانشگاه چارلز (Charles University) دعوت شده بود. فردای آن روز، دولت چک به دوک دستور ترک کشور را می‌دهد. بعدها دفتر دادستان ایالتی در پراگ او را به دلیل فقدان شواهد از اتهامات وارده تبرئه می‌کند.
۲۰۱۰
بردلی اسمیت نخستین آگهی انکار هولوکاست آنلاین خود را نشر می‌دهد که در ماه فوریه در وب‌سایت دانشگاه وینکانسین تحت عنوان Badger Herald منتشر می‌شود. اینترنت - به واسطه سهولت دسترسی و نشر مطالب، امکان وب‌گردی به صورت ناشناس و قدرت نفوذ بصری - به یکی از بستر‌های اصلی انکار هولوکاست مبدل شده است.
۲۰۱۰
دادگاه استیناف هلند، اتحادیه عرب اروپایی (Arab European League) (AEL) را به جرم نشر کاریکاتوری در سال ۲۰۰۶ در وب‌سایت خود با مضمون جعلی بودن یا مبالغه در هولوکاست توسط یهودیان به ۲٫۵۰۰ یورو جریمه محکوم کرد. مطابق با AEL، این سازمان این کاریکاتور را برای تاکید بر استانداردهای دوگانه آزادی بیان پس از انتشار کاریکاتور توهین‌آمیز در خصوص حضرت محمد در یک روزنامه دانمارکی منتشر کرد. همچنین دادگاه AEL را به ۲ سال ممنوعیت از فعالیت محکوم کرد.
۲۰۱۰
لیتوانی حقوق کیفری خود را به نحوی بروزرسانی می‌کند تا قوانینی برعلیه انکار و ناچیز شمردن جنایات نازی‌ها و جنایاتی که نیروهای شوروی در لیتوانی مرتکب شده بودند در آن گنجانده شود.
۲۰۱۰
مطابق با قانونی که اخیراً در این کشور در خصوص انکار هولوکاست به تصویب رسیده است، مقامات لیتوانیایی تحقیقاتی را در خصوص مجله لیتوانیایی Veidas به دلیل انتشار مقاله‌ای که در آن محاکمات نورنبرگ را " بزرگترین مضحکه حقوقی در تاریخ" نامیده بود آغاز کردند. این تحقیقات در اوایل سال ۲۰۱۱ و پس از آنکه بازرس‌های محلی اعلام کردند نویسنده قصد انکار هولوکاست را نداشته است متوقف شدند.
۲۰۱۱
معاون حزب وفد (Wafd Party) مصر در مصاحبه‌ای با واشنگتن تایمز اظهار می‌دارد حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، هولوکاست و دفتر خاطرات آنا فرانک همه جعلیات تاریخی هستند. احمد عز العرب (Ahmed Ezz El-Arab) می‌گوید "هولوکاست دروغ است". وی ادامه می‌دهد "یهودیان تحت اشغال آلمان ۲.۴ میلیون نفر بودند. بنابراین اگر همه قتل‌عام شدند، ۳.۶ میلیون نفر دیگر از کجا پیدا شدند؟"
۲۰۱۲
نیکولاس میخالولیاکوس (Nikolaos Michaloliakos)، رئیس حزب راست افراطی طلوع طلایی یونان، وجود اتاق‌های گاز در اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها طی هولوکاست را منکر می‌شود. او در یک مصاحبه تلویزیونی اظهار می‌دارد "نه کوره‌ها و نه اتاق‌های گاز وجود نداشتند، اینها همه دروغ است".
۲۰۱۲
روحانی سعودی سلمان العدی (Salman al-Odeh) به شبکه تلویزیون روتانا خلیجیه (Rotana Khalijiya TV) می‌گوید "هولوکاست دارای اساسی تاریخی است. روایت‌های زیادی درباره آن مستند شده و شواهد خوبی در این خصوص وجود دارد. مشکل در وهله اول ریشه در مبالغه پیرامون وقوع هلوکاست دارد. ذکر آمارهای حیرت‌انگیز آن را به یک افسانه مبدل کرده است.... طی هزاران سال، یهودیان با مسائلی مانند تعقیب و گریز، تبعید، قتل‌عام و اتهام‌زنی مواجه بودند. احتمالاً بسیاری از این رفتارها ریشه در ارزش‌های اخلاقی آنها، طبیعت خیانت‌کار، دسیسه‌ها و توطئه‌های آنها بر علیه دیگران دارد که باعث شده است همگان در خصوص آنها با احتیاط عمل کنند".
۲۰۱۲
کورنلیو وادیم تودور (Corneliu Vadim Tudor)، یکی از اعضای رومانیایی پارلمان اروپا و رهبر حزب ناسیونالیست رومانی کبیر، در یک برنامه تلویزیونی به نام "Romania a la Raport" هولوکاست را انکار می‌کند. تودور اظهار می‌دارد "در رومانی هرگز هولوکاست اتفاق نیفتاده است.... من تا روز مرگ آن را انکار می‌کنم، زیرا مردمم را دوست دارم".
۲۰۱۳
در روز یادبود هولوکاست (Holocaust Remembrance Day)، فتحی شهاب‌الدین (Fathi Shihab-Eddim) از مباشرین رئیس جمهور وقت مصر، محمد مرسی (Mohammed Morsi) اظهار می‌دارد ۶ میلیون یهودی که ادعا می‌شود توسط نازی‌ها به قتل رسیدند، در واقع به ایالات متحده نقل مکان داده شدند. شهاب‌الدین می‌افزاید "آژانس‌های اطلاعاتی ایالات متحده با همکاری همتایان خود در سایر کشورهای متفقین در جنگ جهانی دوم چنین ماجرایی را طرح کردند [the Holocaust] تا وجهه مخالفین خود در آلمان را تخریب کنند، جنگ و خرابی‌های عظیم علیه تأسیسات نظامی و غیر نظامی قوای متحد و بویژه بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی را توجیه نمایند".
۲۰۱۳
گئورگی ناگی (Gyorgy Nagy) اولین مجاری است که به دلیل انکار هولوکاست محکوم می‌گردد. ناگی در جریان تظاهراتی در سال ۲۰۱۱ در بوداپست پلاکاردی در دست داشت که به زبان عبری روی آن نوشته بود "هولوکاست هرگز اتفاق نیفتاده است". دادگاه وی را به ۱۸ ماه زندان و آزادی به قید التزام محکوم کرد. قسمتی از محکومیت وی بازدید از موزه یادبود هولوکاست در بوداپست، آشویتس یا یَد وشِم (Yad Vashem) بود.
۲۰۱۳
۳۱ کشور عضواتحاد بین‌المللی یادبود هولوکاست (International Holocaust Remembrance Alliance) قطعنامه "تعریف عملی انکار و تحریف هولوکاست" (Working Definition of Holocaust Denial and Distortion) را تصویب می‌کنند که در آن برخی شیوه‌های انکار و تحریف هولوکاست معرفی می‌شوند. از سال ۲۰۱۳، چندین کشور این تعریف را در سطح ملی برای تبیین رویکرد خود نسبت به این مسئله پذیرفته‌اند.
۲۰۱۴
اُدو فویگت (Udo Voigt)، رهبر اسبق حزب دموکراتیک ملی (NDP) آلمان به عنوان عضو کمیته آزادی‌های مدنی، عدالت و امور داخلی پارلمان اروپا منصوب می‌گردد. هنگامی که فویگت ریاست NDP را بر عهده داشت، حامی دیدگاه‌های نئو-نازی بود و ضمن تحسین آدولف هیتلر ادعا کرده بود تعداد یهودیان کشته شده طی هولوکاست بسیار کمتر از شش میلیون تن است. او به جرم "تحریک عموم" محکوم شد.
۲۰۱۴
رهبر جمهوری اسلامی ایران، آیه‌الله علی خامنه‌ای در پیام رسمی نوروزی ۲۰۱۴ خود اظهار می‌دارد: "هولوکاست رویدادی است که واقعیت آن نامشخص است و اگر رخ داده باشد، چگونگی رخ دادن آن اکنون نامعلوم است".
۲۰۱۴
فدراسیون روسیه قانون کیفری خود را به نحوی بروزرسانی می‌کند تا موادی در خصوص پیگرد قانونی تمام اشکال انکار هولوکاست و انتشار "اطلاعات کذب درباره فعالیت‌های اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم" را در برگیرد.
۲۰۱۵
دو موسسه فرهنگی دولتی ایران، یعنی موسسه رسانه‌ای و هنری اوج و مجتمع فرهنگی سرچشمه، با انتشار خبر دومین مسابقه کاریکاتور هولوکاست اعلام کردند که در انتظار دریافت کاریکاتورهای هنرمندان کشورهای گوناگون هستند.
۲۰۱۵
دادگاهی در آلمان، یوروسلا هاوربک (Ursula Haverbeck) را به جرم فتنه و آشوب بعد از نگارش نامه به شهردار دتمولد محکوم کرد، وی در این نامه اظهار داشت "به وضوح مشخص است" آشویتس چیزی بیشتر از یک اردوگاه کار اجباری نبوده است. او پیام خود را زمانی ارسال کرد که دادگاه دتمولد در حال محاکمه رینولد هنینگ (Reinhold Hanning)، از نگهبانان سابق اردوگاه آشویتس بود. در سال ۲۰۱۴، وی به دلیل اینکه اظهار داشت هولوکاست "بزرگترین و طولانی‌مدت‌ترین دروغ تاریخ است" تحت محاکمه قرار گرفته بود.
۲۰۱۵
رومانی الحاقیه‌هایی به قانون فعلی خود در خصوص مقابله با انکار هولوکاست اضافه کرد تا هر نوع تحریف و انکار را که با پیشینه و تصاویر مربوط به گارد آهنین رومانی (Romanian Iron Guard) مرتبط می‌باشد نیز در بر گیرد.
۲۰۱۵
دولت مجارستان بودجه لازم برای ساخت مجسمه بالینت هومان (Balint Homan) را تأمین می‌کند، وی یکی از مقامات دولتی مجار بود که از سیاست‌های یهودی‌ستیزی حمایت مالی کرده و از طرفداران دیدگاه‌های یهودی‌ستیزی طی سال‌های جنگ و هولوکاست بود. در اواخر سال ۲۰۱۵، مقامات ارشد مجار اعلام کردند به دلیل میراث تاریخی منفی هومان نباید پروژه ادامه پیدا کند.
۲۰۱۵
دولت اوکراین چندین قانون موسوم به کمونیسم‌زدایی (decommunization) را به تصویب می‌رساند. هرچند این قوانین استفاده از نمادهای کمونیستی و نازی را ممنوع اعلام می‌کنند، با این حال، برخی مواد آنها منع انتقاد از برخی قهرمانان ملی مقاومت ضد شوروی را نیز در بر می‌گیرند، از جمله، افرادی که در سوابق تاریخیشان همکاری با نازی‌ها و جنایات علیه یهودیان و اقوام لهستانی طی سال‌های هولوکاست موجود است.
۲۰۱۶
در روز جهانی یادبود هولوکاست، رهبر ایران، آیت‌الله علی خامنه‌ای، پیامی تصویری با عنوان "هولوکاست: آیا عصر تاریکی به پایان رسیده است؟" در وب‌سایت خود منتشر می‌کند که شامل اظهارات او در سال ۲۰۱۴ درباره زیر سوال بردن کشتار بیش از شش میلیون یهودی به دست نازی‌ها در جنگ جهانی دوم بود.
۲۰۱۶
نمایشگاهی شامل ۱۵۰ کاریکاتور هولوکاست از آثار برگزیده یازدهمین دوسالانه بین‌المللی کاریکاتور تهران در بخش هنری سازمان تبلیغات اسلامی برگزار می‌گردد. دو هفته بعد، در مراسمی از برندگان مسابقه کاریکاتور هولوکاست تقدیر به عمل می‌آید. مجید ملانوروزی، مدیر موزه هنرهای معاصر تهران و رئیس بخش هنرهای گرافیکی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مراسم اهدای جوایز حضور دارد. مجموع جوایز اهدا شده ۵۰٫۰۰۰ دلار می‌باشد.
۲۰۱۶
کابینه لهستان لایحه‌ای را به تصویب می‌رساند که به موجب آن برای هر شخصی که اردوگاه‌های مرگ تحت مدیریت آلمان نازی در زمان اشغال لهستان را "لهستانی" بداند، به زندان محکوم خواهد شد. این ادعا که لهستانی‌ها در قتل‌عام یهودیان با نازی‌ها همکاری داشتند نیز مجازات کیفری به همراه خواهد داشت.
۲۰۱۶
اتحاد بین‌آمللی یادبود هولوکاست "الزام غیرقانونی تعریف عملی یهودی‌ستیزی" (Non-Legally Binding Working Definition of Antisemitism) را به تصویب می‌رساند. این تعریف شامل توضیح این مطلب نیز می‌باشد که چگونه انکار هولوکاست خود نوعی یهودی‌ستیزی است. از سال ۲۰۱۶، بیش از ۲۰ کشور تعریف مذکور را برای استفاده در سطح ملی پذیرفته‌اند.
۲۰۱۸
در ماه ژانویه، دولت لهستان قانون خود در خصوص موسسه یادبود ملی را به نحوی اصلاح می‌کند تا این ادعاها که "بر خلاف حقیقت" به مردم لهستان یا مسئولیت کشور لهستان و یا مسئولیت مشترک در جرايم نازی‌ها نسبت داده می‌شود را شامل شود. اصلاحیه اصلی، چنین اقداماتی را مجرمانه تلقی می‌کند، اما دولت در ماه جون، قانون را اصلاح می‌کند تا چنین ادعاهایی مجازات‌های مدنی به دنبال داشته باشند.
۲۰۱۸
شهردار رم دستور می‌دهد از این پس نام فاشیست‌های ایتالیایی یا شهروندان ایتالیایی که فاشیست شناخته می‌شوند، روی خیابان‌های شهر گذاشته نشود.
۲۰۲۰
دولت آلمان یک بودجه مشخص، برای تشکیل گروه ویژه‌ی جهانی برای مقابله با انکار و تحریف هولوکاست تخصیص می‌دهد.