شولیم سالِشوتس

شولیم بزرگترین فرزند از میان سه فرزند یک خانواده‌ی یهودی مذهبی ساکن کولبوشووا، شهری در جنوب مرکزی لهستان بود. پدرش، در شهر یک فروشگاه عمده فروشی داشت و به دلیل داشتن قدرت تاثیرگذارش در آن منطقه معروف بود. مادر مراقب خانه بود و از او، برادرش شلومو و خواهرش روزیا نگهداری می‌کرد.

۱۹۳۳-۳۹: زمانی‌که شولیم ۹ ساله بود، آلمان، به لهستان حمله کرد. سربازان لهستانی سوار بر اسب تلاش کردند تا بر علیه آنها مبارزه کنند اما در مقابله با تانک‌های آلمانی‌ها وضعیت نابرابری داشتند. پس از یک نبرد کوتاه مدت، اجساد بسیاری از اسب‌ها در خیابان افتاده بود. پدر شولیم، و عمویش نفتالی، مجبور شدند تا به دفن اسب‌ها کمک کنند. آلمانی‌ها دستور دادند که کودکان یهودی دیگر نمی‌توانند به مدرسه بروند. شولیم همراه با مادر، برادر و خواهرش در خانه ماند.

۱۹۴۰-۱۹۴۲: در ماه ژوئیه‌ی ۱۹۴۱، نیروهای آلمانی تمام یهودیان کولبوشووا را مجبور کردند تا همه با هم در یک قسمت کوچک شهر سکنی گزینند. هر دو پدربزرگ و مادربزرگ شولیم به همراه دو عمه و یک عموی او همه به خانه‌ی آنها نقل مکان کردند. خانه‌ پر ازدحام شد. تولد ۱۲ سالگی شولیم، تقطه‌ی عطف زندگیش بود. وی از حالا مجبور بود مانند مردان دیگر، بازو بندی با علامت ستاره‌ی داوود بپوشد. وی از آن احساس غرور می‌کرد و از عمویش خواست که عکس وی را همراه با بازوبند بگیرد. شولیم با مردان دیگر برای کار انتخاب شد. وی جاده‌ها را تعمیر و از برف پاک می‌کرد.

شولیم در ۲۵ ماه ژوئن ۱۹۴۲، به گتو ژشوف تبعید شد و در ژوئیه‌ به اردوگاه بلزیک فرستاده شد. شولیم در آنجا همراه با مادر، برادر و خواهرش توسط گاز خفه شد. او ۱۲ سالش بود.