آلن زیم از آزادی از اردوگاه برگن-بلزن می‌گوید

دقیقاً ساعت نه دروازه اردوگاه که دو بلوک دورتر بود باز شد. می شد از دور دید-- دروازه باز شد و یک جیپ با چهار دژبان وارد شد، انگلیسی ها با کمربندهای سفید و دستکش های سفید و کلاه های قرمز. آنها جلوی جیپ نشسته بودن و چهار نفرشان مسلسل هایی مثل اون داشتن. و پشت سر اونها یک کامیون با چند بلندگو وارد شد، یک نفر از آنها به چند زبان این جمله را گفت: "دوستان عزیز من..." به زبان آلمانی، لهستانی، یدیش و هر زبانی که فکرش را بکنی. "از همین حالا شما آزاد هستین. شما به دست نیروهای متفقین آزاد شدین. و آلمانی ها از این به بعد دیگه کاری با شما ندارن. شما آزاد هستین." همه گریه می کردن. عجب تجربه پراحساسی بود. توضیح دادنش سخته. مردم بالا و پایین می پریدن، همدیگه رو بغل می كردن و می بوسیدن. و همه به طرف جیپ می دویدن. دژبان ها از ماشین پیاده شدن و مردم اونها را روی دوش شان گذاشتن و دور بلوک چرخوندن. و هنوز خیلی ها باور نمی كردن. هنوز خیلی ها می ترسیدن. و نیروهای انگلیسی با کامیون می آمدن. چند تا دژبان آمدن و مسئولیت اردوگاه رو به عهده گرفتن.