بنیامین (بریل) فرنتس از جمع‌آوری شواهد و مدارک در مورد رژه‌‌های مرگ می‌گوید

وقتی که قرار بود اردوگاه ها آزاد شوند، آلمانی ها سعی می کردند زندانیانی را که هنوز قادر به راه رفتن و یا کار کردن بودند، از اردوگاه ها خارج کنند. آنها زندانیانی را که خیلی ضعیف و مریض بودند، می کشتند یا به حال خود رها می کردند تا بمیرند. اما اسرا را از اردوگاه پیاده خارج می کردند. و فکر می کنم آنها را مجبور می کردند از فلوسنبرگ تا داخائو یا یکی از اردوگاه ها راه بروند. آنها را شبانه از میان جنگلها عبور می دادند و اگر در بین راه کسی قدم هایش سست می شد، بلافاصله به او تیراندازی می کردند. یااگر کسی برای برداشتن یک سیب زمینی، یا خوردن ریشه گیاه و یا هر چیزی دیگری مکث می کرد، به او تیراندازی می کردند. من مسیر حرکت آنها رااز میان جنگل دنبال می کردم و به گورهای دسته جمعی 10، 20، 30 یا 50 نفره می رسیدم. و به کشاورزی در همان نزدیکی ها می گفتم: "جسدها را بیرون بیاور." آنها می گفتند، "آره، آره، درسته، ما دیشب از اونجا صدای شلیک شنیدیم، تیراندازی شده بود." "کجا بود؟" "اونجا تو جنگل." و من به آنها می گفتم: "برویم." و به جنگل می رفتیم و وقتی می دیدم خاک بعضی از قسمتها تازه زیر و رو شده، به آنها می گفتم، "چند تا بیل بیاورید" و چند آلمانی را در خیابان نگه می داشتم و می گفتم: "بیل ها را بگیرید و آنها را در بیاورید." و اجساد را بیرون می کشیدیم... مشخص بود که آنها با شلیک گلوله به سرشان کشته شده اند. معمولاً قسمت بالای جمجمه متلاشی شده بود... احتمالاً در حالی که روی زمین زانو زده بودند از پشت سر به آنها شلیک شده بود. بعضی از آنها هنوز طناب پیچ بودند، و بعضی... میدونید... فقط با لایه نازکی از خاک - در حدود شش اینچ- پوشیده شده بودند. به این ترتیب، میتوانستم جنایت ها را در طول مسیر ردیابی کنم.