بولسلاف برودیتسکی از دار زدن‌ها در اردوگاه و تأثیر آنها بر روی زندانیان می‌گوید

وقتی از کار برمی گشتیم مجبور بودیم قبل از شام اعدام ها را تماشا کنیم. اونها دو یا سه رشته سیم الکتریکی داشتند، و کسانی را که می خواستند دار بزنند بین این سیم ها می گذاشتند. و ممکن بود اونها را سه روز بدون غذا اونجا نگهدارند و بگذارند تو خودشون ادرار كنند. و وقتی که از کار برمی گشتیم اونها را بالا می بردند. یک میز و صندلی می گذاشتند و دارشون می زدند و چند تا جمله مضحک می خواندند و صندلی زیر پای اونها را با لگد می انداختند. و بسیاری از اونها... در واقع به یکی از اونها قبل از دار زدن شلیک کردند، او شروع کرد به فریاد زدند: "قاتل ها. شماها در جنگ شکست می خورین. و هیتلر می میره" و جمله هایی از این قبیل. و بعدش تموم کرد[صدای شلیک اسلحه را در می آورد] تازه او را دار هم زدند.اینقدر بی تفاوت شده بودیم که دیگه ناراحت نمی شدیم. نگاه کردن به جسدها، نگاه كردن به دار زدن آدم ها، می دونید... اینقدر عادت می كنید كه...درست مثل تماشا كردن فیلم میشه و فکر می کنید که باید كاری کنید یا عکس العملی نشون بدید. اما بنا به دلایلی همه چیز عادی میشه. مثل این که ببینید آدمی با ماشین یا چیز دیگه ای تصادف کنه و بعد با گذر زمان به حالت عادی برگردید. میدونید که منظورم چیه.