هانه هرش لیبمَن از بازدید «انجمن کمک به کودکان» و زندگی در لوشامبون سور لینون می‌گوید

یک مددکار از انجمن کمک به کودکان به دیدن مادرم آمد و به او گفت که دهکده‌ای به نام... لوشامبون... وجود دارد ... و گفت که هدف او کمک به جوانان و خارج کردن آنها از اردوگاه است و در صورت موافقت مادرم، مرا هم با خود می‌برد. مادرم از من پرسید که آیا مایلم بروم یا نه و من گفتم "البته." او اصلاً نگفت "دلم برایت تنگ می‌شود، نمی‌خواهم بروی" یا حرف‌هایی از این دست. مادرم اجازه داد من بروم. او آنقدر مرا دوست داشت که اجازه داد بروم. چون والدینی هم بودند که نگذاشتند فرزندانشان اردوگاه را ترک کنند. با تعجب به من نگاه نکنید. درسته. والدینی هم بودند که نگذاشتند فرزندانشان اردوگاه را ترک کنند. باورکردنی نیست، اما آنها مخالفت کردند. مادرم اجازه داد، و من به همراه شش جوان ... نوجوان دیگر، اول سپتامبر ۱۹۴۱ به سمت لوشامبون راه افتادیم. لوشامبون بهشت بود. ما آزاد بودیم. در یک خانه زندگی می‌کردیم که هرچند ساده و ابتدایی بود اما به هر حال یک خانه بود. البته وضعیت غذا خیلی بهتر بود. اما در ابتدا نمی‌توانستیم تمام نانی را که به ما می‌دادند بخوریم. نه اینکه مقدار نان خیلی زیاد باشد، بلکه بیشتر از مقداری بود که می‌توانستیم بخوریم. به همین دلیل نان را حسابی برشته می‌کردیم و در بسته‌های کوچک می‌گذاشتیم و به اردوگاه می‌فرستادیم، چون مدام نگران آنچه در اردوگاه اتفاق می‌افتاد بودیم. به همین دلیل، همه‌ی ما بسته‌های کوچک درست می‌کردیم و برای آنها می‌فرستادیم.