بازماندگان
برای بازماندگان، بازگشت به زندگی پیش از هولوکاست غیر ممکن بود. در بیشتر کشورهای اروپایی اثری از جوامع یهودی نبود. مردم هنگام بازگشت از اردوگاه ها یا مخفیگاه ها به خانه های خود متوجه شدند که در بسیاری از موارد، خانه هایشان مورد چپاول قرار گرفته و یا دیگران آن را تصرف کرده اند.
بازگشت به خانه خطرناک نیز بود. پس از جنگ، شورش های ضد یهودی در چندین شهر لهستان درگرفت. بزرگترین پوگروم ضدیهودی در ژوئیه 1946 در شهر کی یلتسه در جنوب شرقی لهستان رخ داد. هنگامی که 150 یهودی به این شهر بازگشتند، ساکنان شهر نگران آن بودند که صدها نفر دیگر نیز بازگردند و خانه ها و اموال خود را مطالبه کنند. افسانه های یهودستیزانه قدیمی مانند کشتن مسیحیان در مراسم آئینی یهودیان مجدداً مطرح شد. پس از شایعه کشتن یک پسر بچه لهستانی به دست یهودیان به منظور استفاده از خون او در مناسک مذهبی، عده ای از عوام به گروهی از بازماندگان حمله کردند. شورشیان 41 نفر را کشته و 50 نفر را زخمی کردند. با انتشار سریع خبر پوگروم کی یلتسه، یهودیان متوجه شدند که آنها دیگر آینده ای در لهستان نخواهند داشت.
بسیاری از بازماندگان سر از اردوگاه های آورگان درآوردند که در مکان اردوگاه های کار اجباری سابق در اروپای غربی تحت اشغال نظامی متفقین بر پا شده بود. بازماندگان در این اردوگاهها منتظر می ماندند تا کشورهایی مانند ایالات متحده، آفریقای جنوبی یا فلسطین آنها را بپذیرند. ابتدا بسیاری از کشورها همچنان سیاست های مهاجرتی پیشین خود را ادامه داده و تعداد پذیرش مهاجر را به شدت محدود کردند. دولت انگلستان که فلسطین را تحت کنترل خود داشت، از پذیرش تعداد زیاد یهودیان امتناع می ورزید. بسیاری از یهودیان سعی می کردند بدون مدارک قانونی وارد فلسطین شوند. بعضی از این افراد در صورت دستگیری، در اردوگاه هایی در جزیره قبرس بازداشت و بقیه آنها به آلمان باز گردانده می شدند. رفتار ننگ آور بریتانیای کبیر با پناهندگان یهودی موجب افزایش فشارهای بین المللی در جهت ایجاد یک وطن برای قوم یهود شد. سرانجام، سازمان ملل به تقسیم فلسطین به دو کشور برای یهودیان و اعراب رأی داد. در اوایل سال 1948، انگلیسی ها شروع به عقب نشینی از فلسطین کردند. در 14 مه 1948، دیوید بن گوریون، یکی از صاحب نظران اصلی در زمینه ایجاد وطن برای یهودیان تشکیل کشور اسرائیل را اعلام کرد. پس از این، کشتی های پناهندگان یهودی آزادانه مسافران خود را در بندرهای این کشور جدید پیاده کردند. ایالات متحده نیز با تغییر سیاست مهاجرت این امکان را فراهم آورد تا پناهندگان یهودی بیشتری وارد این کشور شوند.
اگرچه بسیاری از بازماندگان یهودی توانستند در وطن دوم خود، زندگی جدیدی را آغاز کنند، اما بسیاری از قربانیان غیریهودیِ سیاست های نازی همچنان در آلمان مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند. قوانینی که به موجب آن کولیان مورد تبعیض قرار می گرفتند تا سال 1970 در برخی از مناطق این کشور اجرا می شد. قانونی که در آلمان نازی برای زندانی کردن همجنس گرایان مورد استفاده قرار می گرفت، تا سال 1969 اجرا می شد.