سیستم اردوگاهی نازی ها
سیستم اردوگاهی نازی ها کار خود را به عنوان سیستم سرکوب مخالفان سیاسی حکومت نازی آغاز کرد. در سال های نخست حکومت رایش سوم، نازی ها عمدتاً کمونیست ها و سوسیالیست ها را به زندان می انداختند. در حدود سال 1935، این رژیم زندانی کردن کسانی را که به لحاظ نژادی یا بیولوژیکی پست می دانست، بویژه یهودیان، آغاز کرد. طی جنگ جهانی دوم، نحوه سازماندهی و مقیاس سیستم اردوگاه های نازی ها به سرعت گسترش یافت و اهداف این اردوگاه ها از زندانی کردن افراد فراتر رفته، و بیگاری و کشتار بی درنگ آنان را نیز در بر گرفت.
آلمانی ها در سرتاسر اروپای تحت اشغال آلمان افرادی را که در برابر سلطه نازی ها مقاومت می کردند و همچنین کسانی را كه به لحاظ نژادی پست یا به لحاظ سیاسی غیرقابل قبول می دانستند، دستگیر می کردند. افرادی که به دلیل مقاومت مقابل حکومت آلمان دستگیر می شدند، اکثراً به اردوگاه های بیگاری یا اردوگاه های متمرکز(کار اجباری) فرستاده می شدند. جنگ باعث افزایش بی سابقه تعداد اردوگاه ها و زندانیان شد. طی سه سال، تعداد زندانیان چهار برابر شد و از حدود 25000 نفر پیش از جنگ به حدود100000 نفر در ماه مارس 1942 رسید. در میان ساکنان اردوگاه ها، تقریباً از تمام کشورهای اروپایی زندانیانی دیده می شد. زندانیان تمام اردوگاه های کار اجباری عملاً تا سر حد مرگ به کار گرفته می شدند. طبق گزارشات اس اس، در ژانویه 1945 نام بیش از 700000 زندانی در اردوگاه های کار اجباری ثبت شد.
آلمانی ها یهودیان سرتاسر اروپای اشغالی را به اردوگاه های مرگ در لهستان تبعید کردند و آنها را در آنجا به صورت سازمان یافته به قتل رساندند یا آنها را به اردوگاه های کار اجباری فرستادند و در آنجا آنها را به بیگاری- یا "نابودی از طریق کار کردن"- گماشتند. چند صد هزار کولی و اسیر جنگی روس نیز به طور سازمان یافته به قتل رسیدند.
تاریخهای مهم
3 سپتامبر 1939
افراد مأیوس به اردوگاه های کار اجباری تبعید شدند
سه روز پس از آغاز جنگ جهانی دوم، راینهارد هایدریش، فرمانده پلیس امنیتی دستور داد تا هر کس که بطور علنی نسبت به پیروزی آلمان در جنگ و یا ماهیت این جنگ ابراز تردید کند، بلافاصله دستگیر شود. با ادامه جنگ، تعداد فزاینده ای از مردم دستگیر شدند. بسیاری از این افراد بدون محاکمه مستقیماً به اردوگاه های کار اجباری تبعید شدند.
7 دسامبر 1941
هیتلر دستور اجرای سیاست "شب و مه" را صادر کرد
بنا به دستور آدولف هیتلر، ویلهلم کایتل، رئیس فرماندهان عالی قوای مسلح آلمان، حکم "شب و مه" را صادر کرد. کسانی که در سرزمین های اشغالی با حکومت آلمان مخالفت می کردند، باید دستگیر و به اردوگاه های کار اجباری در آلمان تبعید می شدند. دستگیرشدگان باید صرفاً در "شب و مه" ناپدید می شدند بدون آنکه خانواده آنها از این امر مطلع شوند. حدود 7000 نفر که اکثراً فرانسوی بودند، بر اساس مفاد این حکم دستگیر شدند. بیشتر این افراد به اردوگاه های کار اجباری گروس- روزن و ناتسوایلر- اشتوتهاف تبعید شدند.
18 سپتامبر 1942
زندانیان در معرض "نابودی از طریق کار" قرار گرفتند
وزارت دادگستری و مقامات اس اس در مورد انتقال سازمان یافته زندانیان به حوزه قضائی اس اس به توافق رسیدند. وزارت دادگستری پذیرفت که تمام یهودیان، کولیان و اوکراینی ها و همچنین لهستانی هایی که به بیش از سه سال حبس و آن دسته از آلمانی ها و اهالی چکوسلواکی که به بیش از هشت سال حبس محکوم شده بودند، منحصراً جزو حوزه قضائی اس اس محسوب بشوند. این طبقه از زندانیان در معرض "نابودی از طریق کار" قرار گرفتند؛ آنها باید تا سر حد مرگ در اردوگاه های کار اجباری به کار گرفته می شدند.