ایالات متحده و هولوکاست (خلاصه مقاله)
طی جنگ جهانی دوم، نجات یهودیان و دیگر قربانیان نازی ها برای دولت ایالات متحده از الویت خاص برخوردار نبود. سیاست آمریکا تا حدی به دلیل یهودستیزی (تنفر یا تعصب علیه یهودیان)، انزواطلبی، رکود اقتصادی و بیگانه هراسی (ترس یا تعصب علیه بیگانگان)؛ دریافت ویزای این کشور را برای پناهندگان مشکل کرده بود. وزارت امور خارجه ایالات متحده گزارشات مربوط به نسل کشی را نیز با تأخیر به اطلاع عموم می رساند. در اوت ١٩٤٢، وزارت امور خارجه آمریکا تلگرافی دریافت کرد كه نقشه نازی ها مبنی بر کشتار یهودیان اروپا را برملا می كرد. اما این گزارش به گیرنده مورد نظر خود، استفن وایز- رهبر یهودیان آمریکا- داده نشد. وزارت امور خارجه از وایز که این گزارش را تقریباً به طور همزمان از طریق کانال های انگلیسی دریافت کرده بود درخواست کرد که از انتشار آن خودداری کند.
ایالات متحده نتوانست در نجات قربانیان هولوکاست قاطعانه عمل کند. در ١٩ آوریل ١٩٤٣، نمایندگان ایالات متحده و انگلیس در برمودا با هم ملاقات كردند تا برای رفع مشکلات پناهندگان زمان جنگ راه حلی بیابند. اما در کنفرانس برمودا هیچ طرح پیشنهادی قابل توجهی مطرح نشد. در همان سال، یان کارسکی، پیک مخفی لهستانی، چندین گزارش از کشتارهای گسترده را در اختیار رئیس جمهور فرانکلین دی. روزولت گذاشت. با این همه، مقامات آمریکایی تا سال ۱۹۴۴ که روزولت "هیئت پناهندگان جنگی" را دایر کرد، هیچ عملیاتی با هدف نجات پناهندگان به اجرا در نیاوردند. تا آن زمان، چهار پنجم کل یهودیان کشته شده طی هولوکاست، جان خود را از دست داده بودند. پیش از بهار ١٩٤٤، نیروهای متفقین از عملیات کشتار یهودیان با گاز سمی در اردوگاه مرگ آشویتس-برکناو مطلع شده بودند. مقامات دولت ایالات متحده با درخواست رهبران یهودی مبنی بر بمباران اتاق های گاز و خطوط راه آهن منتهی به اردوگاه آشویتس موافقت نکردند. مقامات آمریکایی چنین استدلال می کردند که هواپیماهای آنها توان حمله هوایی با دقت کافی به این اهداف را ندارند. آمریکایی ها همچنین بر این موضوع تأکید می کردند که متفقین تعهد کرده اند که برای پیروزی سریع در جنگ، باید منحصراً اهداف نظامی را بمباران کنند.