یودیت بِکِر Judith Beker

یودیت یکی از سه فرزند خانواده‌ای ایدیش زبان یهودی بود که در مزرعه‌ای در یوناوا، شهری نزدیک به لیتوانی زندگی می کردند. مادر یودیت دانش وسیعی در مورد یهودیت داشت و به دخترانش در خانه آموزش می‌داد. پسرش، ابه، در مدرسه مذهبی یهودیان در یوناوا درس می خواند. پدر یودیت در صنعت چوب‌بری فعالیت داشت.

۱۹۳۳-۳۹: در پاییز سال ۱۹۸۸، شش ماه بعد از فوت پدرم، من و مادرم به کوونو پایتخت لیتوانی رفتیم. من ۹ سالم بود. کوونو در آن زمان دارای یک جمعیت بزرگی از یهودیان بود و حدود یک سوم جمعیت کل پایتخت را تشکیل می‌داد. مادرم به عنوان خیاط زنانه کار می کرد. ما به کوونو رفتیم تا مادرم کار پیدا کند و به خواهر و برادر بزرگترم که در آنجا کار می‌کردند نزدیک تر شویم.

۱۹۴۰-۴۵: اتحادیه جماهیر شوروی، لیتوانی را در سال ۱۹۴۰ اشغال کرد؛ آلمان یکسال بعد حمله کرد [و گتو کوونو را تأسیس نمود]. در سال ۱۹۴۳، وقتی ۱۴ ساله بودم، خانواده‌ام به اردوگاه کار اجباری اشتات‌هوف تبعید شدند. به محض رسیدن، به صورت آماده‌باش ما را نگه داشتند. یک زن نگهبان چهارشانه، با شلاقش راه می‌رفت و می‌گفت "هیچ کدامتان زنده نمی مانید. شما محکوم به مرگ هستید." سپس ما را برای بازرسی بردند. زنی در صف جلوی من بود که بعضی از دندان هایش را کشیده بودند و خون از دهانش جاری بود. وقتی نوبت به من رسید، نگهبان به دنبال اشیاء قیمتی پنهان‌شده، دستش را داخل شلوار من کرد.

یودیت و خواهرش در زمستان ۱۹۴۴، در حین راه پیمایی اجباری خارج از اشتات‌هوف فرار کردند. بعد از آن خود را به عنوان مسیحی معرفی کرده و به دانمارک گریختند. آنها در سال ۱۹۴۵ آزاد شدند.