آبراهام بومبا درباره‌ی اتاق‌های گاز اردوگاه تربلينكا می‌گوید

و حالا می خوام براتون بگم... می خوام براتون از همان چیز بگم... همان اتاق گاز. قبلاً هم راجع بهش از من پرسیده بودن. اتاق گاز چه شکلی بود. خیلی ساده. همش بتون بود. پنجره نداشت. هیچی توش نبود. تازه، بالا سر آدم پر سیم بود طوری كه -- می دونین-- آدم فكر می كرد كه از اونها آب می ریزه. دو تا در داشت. درهای فولادی. یک در این طرف اتاق و یک در اون طرف. آدم ها از یک طرف وارد اتاق گاز می شدن. آدم هایی مثل من... من اون تو بودم، مو کوتاه می کردم. وقتی اتاق گاز پر بود- اندازه اش... می تونم بگم 18 در 18، یا 18 در 17 بود، من اون موقع اندازه نگرفتم. درست مثل این كه یک نگاهی به این اتاق بندازم اما نمی تونم دقیقاً بگم چقدر بزرگه. اونها تا جایی که می شد پرش می كردن. كسی اجازه نداشت بایسته و دستهاش رو پایین بندازه، چونكه جا به اندازه كافی نبود، اما وقتی دستهاشون رو اینجوری بالا می گرفتن، كمترجا می گرفت و تعداد بیشتری جا می شد. تازه، بچه های 2، 3، 4 ساله را پرتاب می كردن رو سر اونها. وبعد ما می اومدیم بیرون. همه چیز- می تونم بگم- پنج تا هفت دقیقه طول می كشید. بعد در رو باز می كردن، نه اون دری كه ازش رفته بودن تو، بلكه در طرفِ دیگه، و از در طرفِ دیگه گروه... اونهایی که در تربلینكا شماره 2 کار می کردن... می رفتن تو-- اونها كارشون فقط با مرده ها بود. جسدها رو ازاونجا می آوردن بیرون. بعضی ها مرده بودن و بعضی هنوز نفس می كشیدن. جسدها را تا گودال ها می کشیدن و اونجا روی اونها رو می پوشوندن. گودالها خیلی بزرگ بودن و روی اونها رو می پوشوندن. این شروع تربلینكا بود.