ادوارد لسینگ از استفاده‌ی اجباری یهودیان از آرم و نشان می‌گوید

یک روز حکم آمد که ما باید یک نشان ستاره ای شکل روی لباسمان داشته باشیم. تمام یهودیان هنگام خارج شدن از خانه، ملزم به استفاده از یک ستاره روی لباس خود شدند. به همین دلیل، مادرم روی لباسهایم ستاره دوخت. حادثه ای را به خاطر می آورم. یک پسر عمه به نام هانس دارم که در حال حاضر در اسپرینگفیلدِ ماساچوست زندگی می کند. او تقریباً هم سن و سال من است، و در آن زمان کمی به هم شباهت داشتیم و هر دو از فروشگاهی که پدرم قبلاً داشت، پالتوهای یک شکل گرفته بودیم. به همین خاطر، شبیه دوقلوها به نظر می رسیدیم. هانس همیشه می گفت، "برویم بیرون... برویم بیرون و مثل دوقلوها با هم راه برویم." بعد تا آنجا که می توانستیم جوراب و پیراهن و شال گردن یک شکل می پوشیدیم و مثل دوقلو ها راه می رفتیم... عالی بود. با این فرق که من یک ستاره داشتم که او نداشت. و این تنها فرق ما بود. مادر او... یعنی عمه کلارای من با یک غیر یهودی ازدواج کرده بود. به همین دلیل، هانس نیمه یهودی بود. به یاد دارم که در دلفت راه می رفتیم و یک بار یک آلمانی جلوی ما را گرفت. این تنها دفعه ای بود که یک آلمانی به من دست زد. این آلمانی جلوی مرا گرفت، او هر دوی ما را که پالتوهای مشابه پوشیده بودیم، متوقف کرد و به پسرعمه ام، هانس، گفت، "چرا با یک یهودی راه می روی؟" من جواب دادم، "او پسر عمه ام است." و آن آلمانی محکم به صورتم سیلی زد و من روی زمین افتادم....اینجوری... و به من گفت، "یهودی مزخرف." و به پسرعمه ام گفت، "دیگر هیچوقت نبینم با او... با یهودی راه بروی."