مادلين دویچ از تجربیات پس از جنگ خود می‌گوید

هرچند که 18 ساله بودم، اما در واقع فقط 13 سال داشتم، چون آن سالها اصلاً به حساب نمی آيد. آن سالها از زندگی ام پاك شده بودند. بنابراین، من یک دختر 13 ساله بودم با قد و هيكل یک دختر 18 ساله. اصلاً چیزی نمی دانستم. یک دختر کوچولوی ترسو بودم. نمی توانستم با کسی رابطه برقرار کنم، بجز بستگان نزدیک - خاله ام و شوهرش و پسر آنها، تنها پسر آنها. و بعد ما به نیویورک رفتیم، باز هم خاله و خاله زاده های مادرم. من... من نمی توانستم به خیابان بروم. وحشت زده بودم. می ترسیدم نازی ها هنوز بیرون باشند. این کابوس سال ها با من بود. پس از چندين سال، هنوز همه چیز را به خاطر می آوردم. سفر به آشویتس... کتک زدن ها، کشتارها، اجسادی که از قطار بیرون می آوردند... كتك زدن ها و... سگ هایی که آنها را آزاد می کردند تا... روی مردم بپرند و... و آنها را تكه تكه کنند. من با این خاطرات زندگی می کردم. سالها و سالها. هنوز هم با آن خاطرات زندگی می کنم، اما دیگر آن کابوس های وحشتناک به سراغم نمی آیند، مگر گاه و بیگاه. مثلاً بعد از یک روز مثل امروز مطمئنم که دوباره کابوس می بینم. اما سال ها است که اینطور بوده. و خیلی خیلی وحشتناک بود.