سارا (شیلا) پرتس ایتونس از تجربیاتش به عنوان کودکی که پنهان شده بود می‌گوید

بیشتر از دو سال توی آن آلونک مخفی شدم. هیچ وقت بیرون نرفتم... زمستان خیلی سرد بود و تابستان خیلی گرم. و ... او معمولاً... برای هر دو نفرمان روزی یک قرص نان و یک بطر آب می آورد. به ندرت در مواقع خاص کمی سوپ هم برایمان می آورد. و... در مواقعی که مجبور بود به خاطر كارش یکی دو روز به یک شهر دیگر برود، همسر و یا دختر او چیزی برایمان نمی آوردند و ما یکی دو روز گرسنه می ماندیم تا وقتی که او برمی گشت. و مادرم و من... برای... در آن آلونک بودیم و بعضی از شب ها مادرم یواشکی می رفت بیرون تا لگن [دستشویی] را خالی کند...اما من هیچ وقت بیرون نمی رفتم... مادرم اجازه نمی داد و خودم هم می ترسیدم. مادرم و من... هیچ کاری نبود که انجام بدهیم. چیزی نبود که با آن بازی کنم. در آن موقع 6 سال داشتم و نمی دانستم که... با مرغ ها و كاه و پوشال های روی [زمین]... بازی می كردم، روی زمين مقدار زیادی كاه بود، او یک چيزی شبیه تشك برای ما درست كرده بود و ما در آن گوشه با پتو می خوابيديم و ما در یک چنین جایی بودیم.