والاس ویتکوفسکی از شرایط سخت زندگی غیریهودیان در لهستان می‌گوید

البته ما از بازماندگان دوره ای بودیم که در آن هر فرد قوی بنیه ای که 14 سال یا بیشتر سن داشت، باید شش روز در هفته و روزی 10 ساعت کار می کرد. در غیر این صورت، ما را به اردوگاه های بیگاری در آلمان و یا برای کار در کارخانه های تسلیحات جنگی آلمان می فرستادند. به ما غذای جیره بندی می دادند، و به همین دلیل بیشتر ما اغلب گرسنه بودیم. بیماری های مختلف ما را از بین می برد. تیفوس و حصبه شایع بود. مادرم از حصبه جان سالم به در برد. ما بچه ها مریض نشدیم. ما... ما از تعقیب های گسترده و مدام پلیس... که در زبان لهستانی به آن "lapanki" [دستگیری جمعی] می گفتیم، وحشت داشتیم.همین طورکه در خیابان راه می رفتی یا مثلاً از خانه ات به سمت خانه خاله ات می رفتی، ناگهان ژاندارم ها خیابان را از دو طرف می بستند. همه مردم را محاصره می کردند و از آنها می خواستند اوراق شناسایی خود را نشان دهند. "جایی کار می کنی؟ کی هستی؟ شغلت چیه؟ حالا مشغول چه کاری هستی؟" و هر کس که شغلش به طرز مفیدی در حمایت از تلاش های جنگی آلمان نبود را از بقیه جدا می ساختند، او را سوار کامیون می کردند و به ایستگاه قطار می بردند و با قطار به آلمان می فرستادند. خانواده ای وجود نداشت که... تراژدی جنگ را تجربه نکرده باشد.