Αντισημιτισμός
Η λέξη αντισημιτισμός δηλώνει την προκατάληψη ή το μίσος εναντίον των Εβραίων. Το Ολοκαύτωμα, ο συστηματικός διωγμός με την υποκίνηση του κράτους και η εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της μεταξύ του 1933 και του 1945, αποτελεί το πλέον ακραίο ιστορικό παράδειγμα αντισημιτισμού. Το 1879, ο Γερμανός δημοσιογράφος Βίλχελμ Μαρ επινόησε τον όρο αντισημιτισμός, προκειμένου να δηλώσει το μίσος κατά των Εβραίων, αλλά και κατά άλλων φιλελεύθερων, αστικών και διεθνών πολιτικών τάσεων του δεκάτου ογδόου και του δεκάτου ενάτου αιώνα που συχνά συνδέονται με τους Εβραίους. Οι τάσεις που βρέθηκαν στο στόχαστρο περιλάμβαναν την ισότητα, τη συνταγματική δημοκρατία, το ελεύθερο εμπόριο, το σοσιαλισμό, το χρηματοοικονομικό καπιταλισμό και τον ειρηνισμό.
Το ιδιαίτερο μίσος εναντίον των Εβραίων, ωστόσο, προηγήθηκε της σύγχρονης εποχής και της επινόησης του όρου αντισημιτισμός. Ιστορικά, μια από τις πλέον συνηθισμένες εκδηλώσεις αντισημιτισμού ήταν τα πογκρόμ, οι βίαιες εξεγέρσεις που στρέφονταν κατά των Εβραίων, συχνά με την ενθάρρυνση των κυβερνητικών αρχών. Τα πογκρόμ συχνά υποκινούνταν από «συκοφαντίες αίματος», τις ψευδείς διαδόσεις ότι οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν το αίμα χριστιανόπουλων στις ιεροτελεστίες τους.
Στη σύγχρονη εποχή, οι αντισημίτες πρόσθεσαν μια πολιτική διάσταση σε αυτή την ιδεολογία του μίσους. Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αντισημιτικά κόμματα σχηματίστηκαν στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αυστρία. Δημοσιεύματα όπως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών καλλιέργησαν ή υποστήριξαν ιδεολογήματα σχετικά με μια διεθνή εβραϊκή συνωμοσία. Μια σημαντική συνιστώσα του πολιτικού αντισημιτισμού ήταν και ο εθνικισμός, οι υποστηρικτές του οποίου συχνά επικαλούνταν την αβάσιμη κατηγορία ότι οι Εβραίοι πολίτες δεν ήταν πατριώτες.
Το ξενοφοβικό κίνημα "voelkisch" (κίνημα του λαού)του δεκάτου ενάτου αιώνα, στο οποίο συμμετείχαν Γερμανοί φιλόσοφοι, λόγιοι και καλλιτέχνες που θεωρούσαν την εβραϊκή διανόηση ξένη ως προς το γερμανικό τρόπο σκέψης και ζωής, διαμόρφωσε την κοινή αντίληψη ότι οι Εβραίοι είναι «μη Γερμανοί.» Θεωρητικοί επιστήμονες φυλετικής ανθρωπολογίας άρχισαν να στηρίζουν αυτήν την άποψη με ψευδοεπιστημονικά στοιχεία. Το ναζιστικό κόμμα, που ιδρύθηκε το 1919 και είχε ως ηγέτη του τον Αδόλφο Χίτλερ, έδωσε πολιτική υπόσταση στις ρατσιστικές θεωρίες. Εν μέρει, το ναζιστικό κόμμα κέρδισε δημοτικότητα διαδίδοντας την αντι-εβραϊκή προπαγάνδα. Εκατομμύρια ανθρώπων αγόρασαν το βιβλίο του Χίτλερ Mein Kampf (Ο Αγών Μου), στο οποίο ζητούσε την απομάκρυνση των Εβραίων από τη Γερμανία.
Με την άνοδο των Ναζιστών στην εξουσία το 1933, το κόμμα διέταξε τον οικονομικό αποκλεισμό των εβραϊκών επιχειρήσεων, διοργάνωσε δημόσιες καταστροφές βιβλίων και θέσπισε αντι-εβραϊκή νομοθεσία. Το 1935, οι Νόμοι της Νυρεμβέργης προσδιόρισαν φυλετικά τους Εβραίους βάσει καταγωγής και επέβαλαν το διαχωρισμό του πληθυσμού σε «Άριους» και «μη Άριους», καθιστώντας πλέον νόμιμη μια ρατσιστική ιεραρχία. Τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938, οι Ναζί κατέστρεψαν συναγωγές και τις βιτρίνες των καταστημάτων εβραϊκής ιδιοκτησίας σε ολόκληρη τη Γερμανία και την Αυστρία (ένα γεγονός που είναι σήμερα γνωστό ως το πογκρόμ της Kristallnacht (Νύχτας των Κρυστάλλων). Το γεγονός αυτό σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια εποχή καταστροφής, κατά τη διάρκεια της οποίας η γενοκτονία έμελλε να γίνει ο μοναδικός στόχος του ναζιστικού αντισημιτισμού.