Άρνηση του Ολοκαυτώματος: Σημαντικές ημερομηνίες
Αυτό το χρονοδιάγραμμα παραθέτει ορισμένα σημαντικά γεγονότα τα οποία συνέβησαν κατά την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Τι είναι η άρνηση του Ολοκαυτώματος;
Το Ολοκαύτωμα είναι ένα από τα πιο καλά τεκμηριωμένα γεγονότα στην ιστορία. Η «άρνηση του Ολοκαυτώματος» περιγράφει απόπειρες άρνησης των αποδεδειγμένων γεγονότων της γενοκτονίας των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί. Συνήθεις μορφές άρνησης περιλαμβάνουν κάθε προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι η δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν συνέβη ποτέ, ότι δεν υπήρχε επίσημη πολιτική ή συνειδητή πρόθεση των Ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους και ότι οι θάλαμοι αερίων στο κέντρο εξόντωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου δεν υπήρξαν ποτέ.
Μια νεότερη τάση είναι η διαστρέβλωση των γεγονότων του Ολοκαυτώματος. Συνήθεις διαστρεβλώσεις περιλαμβάνουν προσπάθειες να υποστηριχθεί ότι, ο αριθμός των έξι εκατομμυρίων Εβραίων θανάτων είναι υπερβολικός, ότι οι θάνατοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οφείλονταν σε ασθένειες ή υποσιτισμό αλλά όχι σε συγκεκριμένη πολιτική τακτική και ότι το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ είναι μια πλαστογραφία.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος γενικότερα υποκινείται από το μίσος για τους Εβραίους και βασίζεται στην καταγγελία ότι το Ολοκαύτωμα επινοήθηκε ή μεγαλοποιήθηκε από τους Εβραίους ως μέρος μιας συνωμοσίας που σχεδιάστηκε για την προώθηση των εβραϊκών συμφερόντων. Αυτή η άποψη διαιωνίζει τα μακροχρόνια αντισημιτικά στερεότυπα με κατηγορίες κατά των Εβραίων για συνωμοσία και για παγκόσμια κυριαρχία. Πρόκειται για κατηγορίες μίσους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα.
Η διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος μπορεί να συνδέεται με τον αντισημιτισμό, αλλά υπάρχουν και μορφές που ενδεχομένως προέρχονται από έλλειψη σεβασμού ή ευαισθητοποίησης για το θέμα. Ανεξάρτητα από το κίνητρο, όλες οι μορφές διαστρέβλωσης του Ολοκαυτώματος αποτελούν έναυσμα για πιο επικίνδυνες μορφές άρνησης και αντισημιτισμού, διότι δημιουργούν αμφιβολίες για την ιστορική πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος.
Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών διασφαλίζει την ελευθερία του λόγου. Επομένως, στις Ηνωμένες Πολιτείες η άρνηση του Ολοκαυτώματος ή η συμμετοχή σε αντισημιτική ρητορική μίσους δεν είναι παράνομη, εκτός εάν υπάρχει επικείμενη απειλή βίας. Πολλές άλλες χώρες, ιδίως στην Ευρώπη όπου συνέβη το Ολοκαύτωμα, έχουν θεσπίσει νόμους με τους οποίους ποινικοποιείται η άρνηση του Ολοκαυτώματος και η ρητορική μίσους.
Σημαντικά γεγονότα
Αυτό το χρονοδιάγραμμα παραθέτει ορισμένα σημαντικά γεγονότα τα οποία συνέβησαν κατά την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
1942–44
Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, για να αποκρύψουν τα στοιχεία που αποδείκνυαν την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, καταστρέφουν ομαδικούς τάφους στα κέντρα εξόντωσης Μπέλζεκ, Σομπίμπουρ και Τρεμπλίνκα, καθώς και σε χιλιάδες τοποθεσίες όπου έγιναν μαζικές επιχειρήσεις εκτελέσεων σε όλη την υπό γερμανική κατοχή Πολωνία, την υπό γερμανική κατοχή Σοβιετική Ένωση και τη Σερβία, συμπεριλαμβανομένου του Μπάμπι Γιαρ, σε μια επιχείρηση με την κωδική ονομασία Aktion 1005.
1943
Ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός του Ράιχ (Reichsführer) των SS (Schutzstaffel· Τάγματα Εφόδου), σε μια ομιλία του προς τους στρατηγούς των SS στο Πόζναν, επισημαίνει ότι η μαζική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης θα διατηρηθεί μυστική και δεν θα καταγραφεί ποτέ.
1955
Ο Γουίλις Κάρτο ιδρύει μία ακροδεξιά ομάδα με μεγάλη επιρροή στην Ουάσιγκτον, η οποία τελικά γίνεται γνωστή ως Liberty Lobby. Το Liberty Lobby, με επικεφαλής τον Κάρτο έως την πτώχευσή του το 2001, τάσσεται υπέρ των «φυλετικά αγνών» Ηνωμένων Πολιτειών και κατηγορεί τους Εβραίους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο κόσμος. Το Liberty Lobby αρχίζει να δημοσιεύει έντυπα άρνησης του Ολοκαυτώματος το 1969.
1959
Στην αντισημιτικού χαρακτήρα έκδοση του Αμερικανού κληρικού Τζέραλντ Λ.Κ. Σμιθ με τίτλο Ο Σταυρός και η Σημαία (Cross and the Flag) υπάρχει ο ισχυρισμός ότι έξι εκατομμύρια Εβραίοι δεν σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος αλλά μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
1964
Ο Πολ Ρασινιέ, Γάλλος κομμουνιστής που είχε φυλακιστεί από τους Ναζί, δημοσιεύει το βιβλίο Το Δράμα του Εβραϊσμού στην Ευρώπη (The Drama of European Jewry), στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι θάλαμοι αερίων ήταν επινόηση ενός «σιωνιστικού ιδρύματος».
1966–67
Ο Αμερικανός ιστορικός Χάρι Έλμερ Μπαρνς δημοσιεύει άρθρα στο φιλελεύθερης ιδεολογίας περιοδικό Rampart Journal και ισχυρίζεται ότι οι Σύμμαχοι μεγαλοποίησαν την έκταση των θηριωδιών των Ναζί για να δικαιολογήσουν έναν επιθετικό πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα.
1969
Ο εκδοτικός οίκος Noontide Press, μια θυγατρική εταιρεία του Liberty Lobby, δημοσιεύει ένα βιβλίο με τίτλο Ο Μύθος των έξι εκατομμυρίων (The Myth of the Six Million).
1973
Ο Όστιν Απ, καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο LaSalle στη Φιλαδέλφεια, δημοσιεύει ένα φυλλάδιο με τίτλο: Η απάτη των έξι εκατομμυρίων: Εκβιασμός του γερμανικού λαού για σκληρά σημάδια με κατασκευασμένα πτώματα (The Six Million Swindle: Blackmailing the German People for Hard Marks with Fabricated Corpses). Αυτό το φυλλάδιο έθεσε τα θεμέλια για τους μελλοντικούς ισχυρισμούς των αρνητών του Ολοκαυτώματος.
1976
Ο Άρθουρ Μπουτζ, καθηγητής μηχανικής του πανεπιστημίου Northwestern, δημοσιεύει το έργο Η φάρσα του εικοστού πρώτου αιώνα: Η υπόθεση κατά της υποτιθέμενης εξόντωσης του Εβραϊσμού στην Ευρώπη (The Hoax of the Twentieth Century:The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry). Ο Μπουτζ ήταν ο πρώτος αρνητής του Ολοκαυτώματος που χρησιμοποίησε το πρόσχημα της ακαδημαϊκής σοβαρότητας για να συγκαλύψει τα ψεύδη του. Το Northwestern αντιδρά λέγοντας ότι οι δηλώσεις του Μπουτζ αποτελούν «ντροπή» για το πανεπιστήμιο.
1977
Ο Ερνστ Τσίντελ, Γερμανός πολίτης που ζει στον Καναδά, ιδρύει τον εκδοτικό οίκο Samisdat Publishers, ο οποίος εκδίδει νεο-ναζιστικά έντυπα στα οποία περιλαμβάνεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Το 1985 η καναδική κυβέρνηση άσκησε δίωξη στον Τσίντελ για τη διάδοση πληροφοριών που γνώριζε ότι ήταν ψευδείς.
1977
Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ δημοσιεύει το έργο Ο πόλεμος του Χίτλερ (Hitler's War), υποστηρίζοντας ότι ο Χίτλερ ούτε διέταξε ούτε ενέκρινε τη ναζιστική πολιτική της γενοκτονίας των Εβραίων της Ευρώπης. Ο Ίρβινγκ διαστρεβλώνει ιστορικά στοιχεία και επιστημονικές μεθόδους για να προσδώσει νομιμότητα στις απόψεις του.
1978
Ο Γουίλιαμ Ντέιβιντ Μακ Κάλντεν (επίσης γνωστός ως Λιούις Μπράντον) και ο Γουίλις Κάρτο ίδρυσαν το Ινστιτούτο Ιστορικής Επισκόπησης (Institute for Historical Review, IHR) στην Καλιφόρνια, το οποίο δημοσιεύει υλικό και επιχορηγεί συνέδρια για την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Το IHR κρύβει τα μηνύματα μίσους και ρατσισμού υπό την επίφαση της έγκυρης ακαδημαϊκής έρευνας.
1980
Το IHR υπόσχεται ανταμοιβή 50.000 δολαρίων σε όποιον μπορεί να αποδείξει ότι οι Εβραίοι πέθαναν σε θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς. Ο επιζών Μελ Μερμελστάιν υποβάλλει ένορκη βεβαίωση για τον εγκλεισμό του στο Άουσβιτς και ασκεί αγωγή κατά του IHR όταν το ινστιτούτο αρνείται να πληρώσει. Τον Οκτώβριο του 1981, ο δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου Τόμας Τζόνσον επικαλείται την αρχή «ισχυρισμός χωρίς απόδειξη», η οποία δίνει τη δυνατότητα στα δικαστήρια να αναγνωρίσουν ως πραγματικά περιστατικά τα ζητήματα που είναι «κοινά τοις πάσι», για να εκδώσει απόφαση ότι το Ολοκαύτωμα ήταν γεγονός και ότι οι Εβραίοι πέθαναν σε θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς.
1981
Γαλλικό δικαστήριο καταδικάζει τον καθηγητή φιλολογίας Ρομπέρ Φορισόν για υποκίνηση μίσους και διακρίσεων επειδή χαρακτήρισε το Ολοκαύτωμα «ιστορικό ψέμα».
1984
Σε μια υπόθεση ορόσημο, καναδικό δικαστήριο καταδικάζει τον Τζέιμς Κέγκστρα, δάσκαλο σε δημόσιο σχολείο, για «σκόπιμη προώθηση μίσους εναντίον μιας αναγνωρίσιμης ομάδας ανθρώπων» διότι, στο μάθημα της αγωγής του πολίτη, υποστήριζε την άρνηση του Ολοκαυτώματος καθώς και άλλες αντισημιτικές απόψεις.
1985
Ο τότε ποινικός κώδικας της Δυτικής Γερμανίας επικαιροποιείται περιλαμβάνοντας διατάξεις που απαγορεύουν την υποκίνηση μίσους συμπεριλαμβανομένων και περιπτώσεων που συνδέονται με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Η κυβέρνηση της Γερμανίας επικαιροποιεί και ενισχύει περαιτέρω τον συγκεκριμένο νόμο το 1992, το 1994, το 2002, το 2005 και το 2015.
1986
Στις 8 Ιουλίου, το κοινοβούλιο του Ισραήλ ψηφίζει νόμο που ποινικοποιεί την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
1987
Ο Μπράντλεϊ Σμιθ από την Καλιφόρνια ίδρυσε την Επιτροπή Ανοιχτής Συζήτησης για το Ολοκαύτωμα (Committee for Open Debate on the Holocaust). Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η οργάνωση του Σμιθ προβαίνει σε ολοσέλιδες διαφημίσεις ή δημοσιεύει άρθρα σε περισσότερες από δώδεκα εφημερίδες αμερικανικών κολεγίων με τον τίτλο «Η ιστορία του Ολοκαυτώματος: πόσα από αυτά είναι λάθος; Υπόθεση για ανοιχτή συζήτηση» (The Holocaust Story: How Much is False? The Case for Open Debate). Η εκστρατεία του Σμιθ βοηθά να καταστούν δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στη ρητορική μίσους και την ελευθερία του λόγου.
1987
Ο Ζαν Μαρί Λεπέν, ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας, διατείνεται ότι οι θάλαμοι αερίων ήταν απλά μια «λεπτομέρεια» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Λεπέν θέτει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Γαλλίας το 1988 και λαμβάνει την τέταρτη θέση.
1987
Ο Μαροκινο-Σουηδός συγγραφέας Αχμέντ Ραμί ξεκινά εκπομπές στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Islam, με έδρα τη Σουηδία. Ο σταθμός περιγράφει το Ολοκαύτωμα σαν έναν σιωνιστικό/εβραϊκό ισχυρισμό. Το Radio Islam αναρτά αργότερα στον ιστότοπό του τα έργα Τα πρωτόκολλα των πρεσβυτέρων της Σιών (The Protocols of the Elders of Zion), Ο Αγών μου (Mein Kampf), καθώς και άλλα αντισημιτικά κείμενα.
1988
Ο Φρεντ Λόιχτερ (ένας αυτοαποκαλούμενος ειδικός στις μεθόδους εκτέλεσης), κατόπιν αιτήματος του Έρνστ Τσίντελ, μεταβαίνει στην τοποθεσία του κέντρου εξόντωσης του Άουσβιτς. Αργότερα εκδίδει την Έκθεση Λόιχτερ: Μια έκθεση μηχανικής για τους δήθεν θαλάμους αερίων εκτέλεσης στο Άουσβιτς, Μπίρκεναου και στο Μαζντάνεκ της Πολωνίας (Leuchter Report:An Engineering Report on the Alleged Execution Gas Chambers at Auschwitz, Birkenau and Majdanek, Poland), την οποία επικαλούνται οι αρνητές του Ολοκαυτώματος για να δημιουργούν αμφιβολίες σχετικά με τη χρήση θαλάμων αερίων για μαζικές δολοφονίες.
1989
Ο Ντέιβιντ Ντιουκ, ακροδεξιός ρατσιστής, εκλέγεται στο πολιτειακό νομοθετικό σώμα της Λουιζιάνα. Ο Ντιουκ πωλεί βιβλία για την άρνηση του Ολοκαυτώματος από το γραφείο του στο νομοθετικό σώμα.
1990
Η γαλλική κυβέρνηση θεσπίζει τον νόμο Γκεσό (Gayssot) που αναφέρει δηλώνει ότι η αμφισβήτηση του εύρους ή της ιστορικής πραγματικότητας των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας (όπως ορίζεται στον Χάρτη του Λονδίνου του 1945) είναι ποινικό αδίκημα. Αυτός ο νόμος λειτουργεί ως κίνητρο για πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ψηφίζουν παρόμοιους νόμους τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
1990
Κατά τη διάρκεια ποινικής διαδικασίας κατά του Φρεντ Λόιχτερ από την Πολιτεία της Μασαχουσέτης, αποκαλύπτεται ότι ο Λόιχτερ δεν απέκτησε ποτέ πτυχίο μηχανικού ή άδεια άσκησης επαγγέλματος. Ο Λόιχτερ παραδέχεται ότι δεν έχει καμία κατάρτιση στη βιολογία, την τοξικολογία ή τη χημεία, οι οποίες επιστήμες είναι κρίσιμης σημασίας για τους ισχυρισμούς του στην Έκθεση Λόιχτερτο 1988, την οποία επικαλούνται συχνά οι αρνητές του Ολοκαυτώματος για να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς τους.
1990
Σουηδικό δικαστήριο καταδικάζει τον Αχμέντ Ραμί σε φυλάκιση έξι μηνών για «ρητορική μίσους» και ανακαλεί τη ραδιοφωνική άδεια του Radio Islam για ένα έτος.
1991
Ο Αμερικανικός Σύλλογος Ιστορικών (American Historical Association), η παλαιότερη επαγγελματική οργάνωση ιστορικών, δημοσιεύει την εξής δήλωση: «Δεν υπάρχουν σοβαρές ερωτήσεις ιστορικών για το αν πράγματι συνέβη το Ολοκαύτωμα».
1992
Η κυβέρνηση της Αυστρίας τροποποιεί τον Νόμο περί απαγόρευσης του 1947 για να ποινικοποιήσει την άρνηση και τον ευτελισμό του Ολοκαυτώματος.
1998
Η κυβέρνηση της Πολωνίας ψηφίζει τον «Νόμο για το Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης — Επιτροπή για τη δίωξη εγκλημάτων κατά του πολωνικού έθνους». Πρόκειται για σημαντική νομοθετική πράξη που απαιτεί τη συλλογή δεδομένων για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Πολωνία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και τα χρόνια της κομμουνιστικής κυριαρχίας. Καθορίζει επίσης τις διατάξεις που επιδιώκουν την αποκατάσταση της άρνησης και της διαστρέβλωσης της ιστορίας του Ολοκαυτώματος.
1999
Το περιφερειακό δικαστήριο στο Οπόλε, στην Πολωνία, αποφασίζει ότι ένας καθηγητής της περιοχής, ο Ντάριους Ραταζάκ, είναι ένοχος ιδιωτικής έκδοσης εντύπων άρνησης του Ολοκαυτώματος.
2000
Σαράντα έξι (46) κυβερνήσεις επιβεβαιώνουν και συμφωνούν με τη διατύπωση της Διακήρυξης του Διεθνούς Φόρουμ της Στοκχόλμης για το Ολοκαύτωμα (εξωτερικός σύνδεσμος). Πρόκειται για δέσμευση, γνωστή και ως «Διακήρυξη της Στοκχόλμης», με την οποία διασφαλίζεται η διαρκής έρευνα, η εκπαίδευση και η μνήμη του Ολοκαυτώματος και «αναδεικνύεται η φρικτή αλήθεια του Ολοκαυτώματος εναντίον των αρνητών του».
2000
Βρετανικό δικαστήριο κηρύσσει τον Ντέιβιντ Ίρβινγκ «ενεργό αρνητή του Ολοκαυτώματος». Ο Ίρβινγκ είχε κινήσει νομική διαδικασία κατά της Ντέμπορα Λίπσταντ, καθηγήτριας ιστορίας του Πανεπιστημίου Emory, για συκοφαντική δυσφήμιση μετά τη δημοσίευση του βιβλίου της το 1993 Άρνηση του Ολοκαυτώματος. Συνεχής προσβολή της αλήθειας και της μνήμης (Denying the Holocaust The Growing Assault on Truth and Memory).
2002
Το κέντρο συντονισμού και παρακολούθησης Ζαγέντ (Zayed), κέντρο μελετών του Συνδέσμου Αραβικών Κρατών που εδρεύει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), διοργανώνει συμπόσιο για τον «Σημιτισμό». Στο συμπόσιο αυτό, το Ολοκαύτωμα αποκαλείται «ψεύτικος μύθος». Η κυβέρνηση των ΗΑΕ κλείνει το κέντρο Ζαγέντ τον Αύγουστο του 2003 κατόπιν πιέσεων από το εξωτερικό σχετικά με τις αντι-αμερικανικές και αντισημιτικές δημοσιεύσεις και διαλέξεις του κέντρου.
2002
Η Ρουμανία εκδίδει έκτακτο διάταγμα με το οποίο ποινικοποιείται η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως απάντηση στο αυξανόμενο κίνημα για δημόσια αποκατάσταση του Στρατηγού Ίον Αντονέσκου, ενός δικτάτορα υπέρμαχου του φασισμού ο οποίος επέβλεψε τους θανάτους 280.000 Εβραίων και 11.000 Ρομά (Τσιγγάνων) κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
2002
Τα σουηδικά δικαστήρια, βάσει των διατάξεων των ρυθμίσεων για τη ρητορική μίσους, καταδικάζουν τον νεοναζί Φρέντρικ Σάντμπεργκ σε φυλάκιση έξι μηνών για εκ νέου δημοσίευση του φυλλαδίου της περιόδου του Τρίτου Ράιχ, Το Εβραϊκό ζήτημα (The Jewish Question).
2003
Στην υπόθεση του Γκαροντί (Garaudi) κατά Γαλλίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφασίζει ότι ο Ροζέ Γκαροντί συμμετείχε σε μορφές άρνησης του Ολοκαυτώματος που δεν προστατεύονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
2003
Ο Βόλφγκανγκ Φρέλιχ συλλαμβάνεται στη Βιέννη και καταδικάζεται σε φυλάκιση τριών ετών μετά τη δημοσίευση ενός βιβλίου το 2001 με τίτλο Die Gaskammaer Luege (Το ψέμα του θαλάμου αερίων). Αφέθηκε ελεύθερος έναν χρόνο μετά. Στα επόμενα χρόνια, ο Φρέλιχ συλλαμβάνεται εκ νέου και οι ποινές του παρατείνονται αρκετές φορές για άρνηση του Ολοκαυτώματος κατ’ εξακολούθηση, όπως το 2015 που απέστειλε επιστολή στον Αυστριακό καγκελάριο και ισχυρίστηκε ότι το Ολοκαύτωμα δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί.
2003
Η Ρουμανική κυβέρνηση ιδρύει διεθνή επιτροπή για το Ολοκαύτωμα στη Ρουμανία με επικεφαλής τον Ελί Βιζέλ. Αποτελείται από 30 Ρουμάνους και αλλοδαπούς ιστορικούς. Στόχος της επιτροπής είναι να μελετήσει την ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία για να προσδιορίσει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα και να διανείμει τα αποτελέσματα της έρευνας στην ίδια τη χώρα και στο εξωτερικό. Η ίδρυση της επιτροπής έρχεται ύστερα από προηγούμενες δημόσιες δηλώσεις που έγιναν το 2003 από τον τότε Πρόεδρο Ιόν Ιλιέσκου, ο οποίος υποβίβαζε τη σημασία του Ολοκαυτώματος στη Ρουμανία και από τον πρώην Υπουργό Πληροφοριών Βασίλι Ντίνκου ο οποίος αρνούνταν το Ολοκαύτωμα στη Ρουμανία.
2005
Η κυβέρνηση της Αυστρίας συλλαμβάνει τον Ντέιβιντ Ίρβινγκ για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Του επιβάλλεται ποινή τριών ετών το 2006 αλλά αφήνεται ελεύθερος τον Δεκέμβριο με την προϋπόθεση να φύγει από την Αυστρία.
2005
Η κυβέρνηση του Καναδά απελαύνει τον Ερνστ Τσίντελ στη Γερμανία για να δικαστεί για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Τα γερμανικά δικαστήρια καταδικάζουν τον Τσίντελ για 14 επιμέρους κατηγορίες που σχετίζονται με την άρνηση του Ολοκαυτώματος το 2007 για τις οποίες του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης πέντε ετών.
2005
Ο Ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, σε μία ομιλία που μεταδόθηκε ζωντανά στην τηλεόραση στις 14 Δεκεμβρίου, χαρακτηρίζει το Ολοκαύτωμα ως «μύθο».
2005
Στο ιαπωνικό περιοδικό Marco Polo δημοσιεύεται ένα άρθρο που έγραψε ο ανεξάρτητος συνεργάτης Μασανόρι Νισιόκα με τίτλο «Δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων των Ναζί». Ο Νισιόκα σε αυτό το άρθρο ισχυρίζεται ότι το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ και ότι οι θάλαμοι αερίων στο Άουσβιτς δημιουργήθηκαν από την πολωνική κομμουνιστική κυβέρνηση μετά τον πόλεμο.
2006
Η κυβέρνηση του Ιράν χρηματοδοτεί συνέδριο για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος στην Τεχεράνη, το οποίο παρουσιάζεται ως ακαδημαϊκό συνέδριο με τίτλο «Ανασκόπηση του Ολοκαυτώματος: Σφαιρική προσέγγιση». Την ίδια χρονιά, ο Φαρίντ Μορταζαβί, αρχισυντάκτης γραφικών της ιρανικής εφημερίδας Hamshahri, ανακοινώνει διαγωνισμό γελοιογραφίας για το Ολοκαύτωμα με έπαθλα σε χρυσό και μετρητά για τους νικητές. Υποβάλλονται περίπου 1.200 προτάσεις από περισσότερες από 60 χώρες, συμπεριλαμβανομένων και σκίτσων που αρνούνται ή υποβιβάζουν τη σημασία του Ολοκαυτώματος. Αργότερα μέσα στη χρονιά, το Ινστιτούτο Τέχνης και Πολιτισμού Σάμπα (Saba) στην Τεχεράνη εγκαινίασε έκθεση, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τον Ιρανό πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, για την οποία είχαν επιλεγεί 200 γελοιογραφίες από τον διαγωνισμό.
2007
Στις 26 Ιανουαρίου, τα Ηνωμένη Έθνη εκδίδουν ψήφισμα με το οποίο καταδικάζεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Η Γενική Συνέλευση δηλώνει ότι η άρνηση «ισοδυναμεί με επιδοκιμασία της γενοκτονίας σε όλες τις μορφές της».
2008
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκδίδει απόφαση-πλαίσιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας (2008/913/ΔΕΥ), στην οποία περιλαμβάνεται έκκληση προς τα κράτη μέλη της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος τιμωρείται από τον νόμο.
2009
Ο γεννημένος στην Αγγλία ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος Ρίτσαρντ Ουίλιαμσον αρνείται την ύπαρξη θαλάμων αερίων και ελαχιστοποιεί τον αριθμό των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το Βατικανό διατάζει τον Ουίλιαμσον να ανακαλέσει τις δηλώσεις του. Όταν εκείνος δεν το κάνει, το Βατικανό αφορίζει τον Ουίλιαμσον από την Εκκλησία.
2009
Ο Ντέιβιντ Ντιουκ, ο πρώην αρχηγός της Κου Κλουξ Κλαν, συλλαμβάνεται από τις αρχές της Τσεχίας για άρνηση του Ολοκαυτώματος και υποκίνηση μίσους. Είχε προσκληθεί να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου από την ομάδα Národní odpor (Εθνική Αντίσταση). Η κυβέρνηση της Τσεχίας διατάζει τον Ντιουκ να φύγει από τη χώρα την επόμενη μέρα. Η εισαγγελική αρχή της Πράγας αποσύρει αργότερα τις κατηγορίες λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.
2010
Ο Μπράντλεϊ Σμιθ αναρτά την πρώτη του διαδικτυακή διαφήμιση άρνησης του Ολοκαυτώματος, η οποία εμφανίζεται στον ιστότοπο του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν Badger Herald τον Φεβρουάριο. Το διαδίκτυο, λόγω της ευκολίας στην πρόσβαση και τη διάδοση πληροφοριών, λόγω της φαινομενικής ανωνυμίας και της υποκειμενικής αντίληψης εξουσίας, αποτελεί σήμερα τον κύριο αγωγό της άρνησης του Ολοκαυτώματος.
2010
Το εφετείο της Ολλανδίας επιβάλλει πρόστιμο στον Αραβικό Ευρωπαϊκό Σύνδεσμο (AEL) ύψους 2.500 € για δημοσίευση σκίτσου στον ιστότοπό του το 2006, το οποίο υπονοούσε ότι το Ολοκαύτωμα επινοήθηκε ή μεγαλοποιήθηκε από τους Εβραίους. Σύμφωνα με τον AEL, η οργάνωση δημοσίευσε το σκίτσο για να επισημάνει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που υπάρχουν στην ελευθερία του λόγου μετά τη δημοσίευση ενός σκίτσου του προφήτη Μωάμεθ από εφημερίδα της Δανίας. Το δικαστήριο επιβάλλει επίσης στον AEL διετή περίοδο επιτήρησης.
2010
Η Λιθουανία επικαιροποιεί τον ποινικό κώδικα για να περιλαμβάνει νομοθετικές ρυθμίσεις κατά της άρνησης και του χυδαίου ευτελισμού των ναζιστικών εγκλημάτων καθώς και των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Σοβιετικοί στη Λιθουανία.
2010
Οι αρχές της Λιθουανίας, στο πλαίσιο του νόμου για την άρνηση του Ολοκαυτώματος που ψηφίστηκε πρόσφατα, διενεργούν έρευνα στο λιθουανικό περιοδικό Veidas για τη δημοσίευση ενός άρθρου στο οποίο οι δίκες της Νυρεμβέργης αποκαλούνται η «μεγαλύτερη νομική φάρσα στην ιστορία». Η έρευνα ολοκληρώνεται στις αρχές του 2011 αφού οι τοπικές ανακριτικές αρχές δηλώνουν ότι ο συγγραφέας δεν είχε πρόθεση να αρνηθεί το Ολοκαύτωμα.
2011
Ο αντιπρόεδρος του κόμματος Ουάφντ (Wafd) της Αιγύπτου σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Ουάσινγκτον Τάιμς αναφέρει ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, το Ολοκαύτωμα και το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ είναι όλα ιστορικές επινοήσεις. «Το Ολοκαύτωμα είναι ένα ψέμα» λέει ο Αχμέντ Εζ Ελ-Αράμπ. Συνεχίζει, «οι Εβραίοι που βρίσκονταν υπό γερμανική κατοχή ήταν 2,4 εκατομμύρια. Αν λοιπόν όλοι εξοντώθηκαν, από πού προέρχονται τα υπόλοιπα 3,6 εκατομμύρια;»
2012
Ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, επικεφαλής του ελληνικού ακροδεξιού κόμματος Χρυσή Αυγή, αρνείται την ύπαρξη θαλάμων αερίων σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. «Δεν υπήρχαν φούρνοι, ούτε θάλαμοι αερίων, είναι ψέμα», δηλώνει κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης που προβλήθηκε στην τηλεόραση.
2012
Ο Σαουδάραβας κληρικός Σαλμάν αλ-Οντέχ αναφέρει στο τηλεοπτικό κανάλι Rotana Khalijiya TV ότι «το Ολοκαύτωμα έχει ιστορική βάση. Πολλές ιστορίες για το Ολοκαύτωμα είναι τεκμηριωμένες και βάσιμες. Το πρόβλημα βρίσκεται, καταρχάς, στη μεγαλοποίηση του Ολοκαυτώματος. Έχει μετατραπεί σε μύθο τεραστίων διαστάσεων... Για χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι υπέστησαν διώξεις, απελάσεις, δολοφονίες και κατηγορίες. Ίσως μεγάλο μέρος όλων αυτών προήλθε από τις ηθικές τους αξίες, τον υποχθόνιο χαρακτήρα τους, τα σχέδια και τα τεχνάσματά τους που έκαναν τα άλλα έθνη να είναι επιφυλακτικά απέναντί τους».
2012
Ο Κορνέλιου Βαντίμ Τούντορ, Ρουμάνος, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ηγέτης του εθνικιστικού κόμματος Κόμμα Μεγαλύτερης Ρουμανίας, αρνείται το Ολοκαύτωμα στην εκπομπή «Romania a la Raport». Ο Τούντορ δηλώνει, «στη Ρουμανία δεν υπήρξε ποτέ Ολοκαύτωμα... Θα το αρνούμαι μέχρι να πεθάνω γιατί αγαπώ τον λαό μου».
2013
Την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ο Φατχί Σιχάμπ Εντίμ, βοηθός του προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι, ισχυρίζεται ότι τα 6 εκατομμύρια Εβραίοι που σκότωσαν οι Ναζί μετεγκαταστάθηκαν στην πραγματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Το δημιούργησαν οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, σε συνεργασία με τους ομολόγους τους στα σύμμαχα έθνη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου [the Holocaust] για να καταστρέψουν την εικόνα των αντιπάλων τους στη Γερμανία και για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο και τη μαζική καταστροφή στρατιωτικών και μη στρατιωτικών εγκαταστάσεων των δυνάμεων του Άξονα και ειδικότερα τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι», αναφέρει ο Σιχάμπ Εντίμ.
2013
Ο Γκιόργκι Νάγκι είναι ο πρώτος Ούγγρος που καταδικάζεται για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ο Νάγκι μετέφερε ένα πλακάτ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το 2011 στη Βουδαπέστη που έγραφε στα εβραϊκά «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ». Το δικαστήριο τον καταδικάζει σε φυλάκιση 18 μηνών με αναστολή. Μέρος της ποινής του περιλαμβάνει επίσκεψη είτε στο Αναμνηστικό Μουσείο Ολοκαυτώματος της Βουδαπέστης, είτε στο Άουσβιτς ή το Γιαντ Βασέμ.
2013
Τα τότε 31 κράτη-μέλη της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος υιοθετούν τον «Ορισμό Εργασίας για την Άρνηση και τη Διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος», ο οποίος περιγράφει τις ποικίλες μορφές έκφρασης και απόπειρας άρνησης και διαστρέβλωσης του Ολοκαυτώματος. Από το 2013, αρκετές χώρες έχουν υιοθετήσει τον ορισμό σε εθνικό επίπεδο για να κατευθύνει την προσέγγισή τους στο συγκεκριμένο πρόβλημα.
2014
Ο Ούντο Βόιγκτ, πρώην αρχηγός του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP) της Γερμανίας, διορίζεται στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο Βόιγκτ, όσο ήταν αρχηγός του NDP, το οποίο ενστερνίζεται τις νεοναζιστικές απόψεις, είχε επαινέσει τον Αδόλφο Χίτλερ και ισχυριζόταν ότι πολύ λιγότεροι από έξι εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Καταδικάστηκε για «υποκίνηση του λαού».
2014
Ο Ιρανός Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, στην επίσημη ομιλία του κατά το Νορούζ το 2014, σχολιάζει: «Το Ολοκαύτωμα είναι ένα γεγονός του οποίου η ιστορική πραγματικότητα είναι αβέβαιη και αν έχει συμβεί, είναι αβέβαιο πώς συνέβη».
2014
Η Ρωσική Ομοσπονδία επικαιροποιεί τον ποινικό κώδικα ώστε να περιλαμβάνει διατάξεις που ποινικοποιούν ορισμένες μορφές άρνησης του Ολοκαυτώματος και τη διάδοση «ψευδών στοιχείων για τις ενέργειες της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου».
2015
Δύο ιρανικοί πολιτιστικοί οργανισμοί που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, το Owj Media & Art Institute και το Πολιτιστικό Συγκρότημα Σαρσεσμέχ (Sarcheshmeh Cultural Complex), ανακοινώνουν έναν δεύτερο διαγωνισμό σκίτσου για το Ολοκαύτωμα, αναμένοντας ότι θα υπάρξουν συμμετοχές από σκιτσογράφους από δεκάδες χώρες.
2015
Γερμανικό δικαστήριο κρίνει την Ούρσουλα Χάβερμπεκ ένοχη για στασιασμό αφού έγραψε επιστολή στον Δήμαρχο του Ντέτμολντ, δηλώνοντας ότι ήταν «ξεκάθαρα εμφανές» ότι το Άουσβιτς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα στρατόπεδο εργασίας. Έστειλε την επιστολή της όταν το δικαστήριο του Ντέτμολντ δίκαζε τον Ρέινγκολτ Χάνινγκ, πρώην φρουρό στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Το 2014, παραπέμφθηκε σε δίκη επειδή είπε ότι το Ολοκαύτωμα ήταν το «μεγαλύτερο και μακροβιότερο ψέμα στην ιστορία».
2015
Η Ρουμανία συμπληρώνει τον υφιστάμενο νόμο κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος για να περιληφθούν μορφές διαστρέβλωσης και άρνησης που σχετίζονται με την παρακαταθήκη και τις εικόνες που σχετίζονται με τη ρουμανική Σιδηρά Φρουρά.
2015
Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας χρηματοδοτεί την κατασκευή ενός αγάλματος προς τιμήν του Μπάλιντ Χόμαν, αξιωματούχου της ουγγρικής κυβέρνησης ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει αντισημιτικές πολιτικές και είχε υποστηρίξει αντισημιτικές απόψεις κατά τη διάρκεια των ετών του πολέμου και του Ολοκαυτώματος. Στα τέλη του 2015, ανώτεροι Ούγγροι αξιωματούχοι δηλώνουν ότι το έργο δεν πρέπει να προχωρήσει λόγω της αρνητικής ιστορικής παρακαταθήκης του Χόμαν.
2015
Η κυβέρνηση της Ουκρανίας ψηφίζει αρκετούς νόμους—τους λεγόμενους νόμους απαλλαγής από τον κομμουνισμό. Αν και αυτοί οι νόμοι απαγορεύουν τη χρήση κομμουνιστικών και ναζιστικών συμβόλων, ορισμένες διατάξεις απαγορεύουν την κριτική για ορισμένους εθνικούς ήρωες της αντίστασης κατά των Σοβιετικών, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων προσώπων για τα οποία τα ιστορικά αρχεία περιλαμβάνουν συνεργασία με τους Ναζί και εγκλήματα κατά Εβραίων και Πολωνών κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
2016
Τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ο ανώτατος ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ αναρτά ένα βίντεο στον ιστότοπό του με τίτλο: «Ολοκαύτωμα: ο μεσαίωνας τελείωσε;», στο οποίο περιλαμβάνονται τα σχόλια που έκανε το 2014 όταν αμφισβητούσε τη μαζική σφαγή έξι εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
2016
Έκθεση με 150 σκίτσα για το Ολοκαύτωμα από την 11η Μπιενάλε Διεθνούς Σκίτσου της Τεχεράνης εγκαινιάζεται στην Τεχεράνη στην καλλιτεχνική πτέρυγα του Οργανισμού Ισλαμικής Προπαγάνδας. Δύο εβδομάδες αργότερα, πραγματοποιείται τελετή απονομής βραβείων για τους νικητές του διαγωνισμού σκίτσου για το Ολοκαύτωμα. Ο Ματζίντ Μολανορουζί, διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Τεχεράνης και επικεφαλής του τμήματος Γραφικών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού και Ισλαμικής Καθοδήγησης, συμμετέχει στην τελετή απονομής. Τα βραβεία φέρεται να ανέρχονται συνολικά σε 50.000 δολάρια.
2016
Το πολωνικό υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει νομοσχέδιο που επιβάλλει ποινές φυλάκισης σε όποιον καταδικάζεται επειδή αναφέρει ως «πολωνικά» τα στρατόπεδα θανάτου που λειτουργούσε η ναζιστική Γερμανία στην κατεχόμενη Πολωνία. Ο ισχυρισμός ότι οι Πολωνοί συνεργάστηκαν με τους Ναζί στην εξόντωση των Εβραίων θεωρείται επίσης ποινικό αδίκημα.
2016
Ο Διεθνής Συνασπισμός Μνήμης του Ολοκαυτώματος υιοθετεί τον «Μη νομικά δεσμευτικό ορισμό εργασίας για τον αντισημιτισμό». Ο ορισμός αυτός περιλαμβάνει φρασεολογία που αναδεικνύει πώς η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι μια μορφή αντισημιτισμού. Από το 2016, περισσότερες από 20 χώρες έχουν υιοθετήσει τον ορισμό και τον χρησιμοποιούν σε εθνικό επίπεδο.
2018
Τον Ιανουάριο, η κυβέρνηση της Πολωνίας τροποποιεί τον νόμο για το Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης ώστε να περιλαμβάνονται ισχυρισμοί σύμφωνα με τους οποίους «αντίθετα με τα γεγονότα» θεωρείται «υπεύθυνο ή συνυπεύθυνο το πολωνικό έθνος ή το πολωνικό κράτος» για ναζιστικά εγκλήματα. Η αρχική τροποποίηση καθιστά τέτοιες πράξεις εγκληματικές, αλλά τον Ιούνιο η κυβέρνηση τροποποιεί τον νόμο καθιστώντας τους ισχυρισμούς αυτούς αστικά αδικήματα.
2018
Ο δήμαρχος της Ρώμης δίνει εντολή οι δρόμοι της πόλης να μην λαμβάνουν πλέον ονόματα Ιταλών φασιστών ή Ιταλών πολιτών που ήταν γνωστοί φασίστες.
2020
Η κυβέρνηση της Γερμανίας διαθέτει ειδική χρηματοδότηση για τη δημιουργία παγκόσμιας ειδικής ομάδας για την καταπολέμηση της άρνησης και της διαστρέβλωσης του Ολοκαυτώματος.