نقش نخبگان تجاری

رهبران تجاری که بیشتر بر سود و به‌ویژه، بقای شرکت‌هایشان تمرکز داشتند، در آزار و شکنجه یهودیان نقش داشته و فعالانه به اخراج مدیران و کارمندان یهودی و ”آریایی‌سازی“ تجارت‌های متعلق به یهودیان و استفاده از نیروی کار در طول جنگ کمک می‌کردند.

رؤسای بانک‌ها، شرکت‌های بیمه و سایر مشاغل تجاری و صنعتی نیز در آزار و اذیت یهودیان مشارکت کردند. بسیاری از آن‌ها در ”آریایی شدن“ اقتصاد آلمان، مصادره‌ی دارایی‌های یهودیان و استفاده از کار اجباری در طول جنگ نقش داشتند.

در ابتدا بانک‌ها و تجارت‌های بزرگ آلمانی در برخی موارد که اغلب به‌دلیل منافع شخصی، از جمله تمایل به حفظ همکاران ماهر بود، در برابر ”آریایی‌سازی“ ایستادگی کردند. اما تا سال ۱۹۳۷، بیشتر آن‌ها از قانون الزام اخراج مدیران، اعضای هیئت‌مدیره و کارمندان یهودی پیروی می‌کردند. برخی از بانک‌ها و شرکت‌های بزرگ، مدیران یهودی‌شان را در شعب خارج از کشور مستقر کردند. بانک‌های بزرگ نیز درگیر ”آریایی‌سازی“ تجارت‌ها یا شرکت‌های صادرات-واردات بزرگتر یهودی بودند و واگذاری اموال را انجام می‌دادند.

در نتیجه وجود فضاهایی برای مانور، برخی از بانک‌ها وجدان را در نظر گرفتند. بانک‌ها نگران بودند که بانک‌ها و دیگر تجارت‌های ”آریایی‌شده“ به دست افراد ناکارآمد بیفتند، بنابراین همیشه اموال را به کمترین قیمت پیشنهادی واگذار نمی‌کردند و در نتیجه برخی از مالکان یهودی غرامتی عادلانه‌تر دریافت می‌نمودند. در هر صورت، اراده‌ی کسب حداکثر سود یا قدرت و بقای بلندمدت یک بانک یا شرکت تجاری، اغلب انگیزه‌ای مهم‌تر از تعصباتی بود که بسیاری از آلمانی‌ها در حوزه‌های تجارت نسبت به یهودیان داشتند.

در طول جنگ، شرکت‌هایی خاص که دارای مالکیت خصوصی بودند، به‌دلیل به بیگاری کشیدن افراد، در جنایات هولوکاست نقش داشتند. حدود ‌نیم میلیون یهودی در نتیجه‌ی بیگاری جان خود را از دست دادند. یکی از بزرگترین شرکت‌های آلمانی، I.G.‎ فاربن، یک کارخانه‌ی سوخت و لاستیک مصنوعی در نزدیکی آشویتس بود که بالغ بر ۳۵٬۰۰۰ زندانی را استخدام کرده  و حداقل ۲۷٬۰۰۰ نفر که اکثریت آن‌ها یهودی بودند به‌دلیل شرایط سخت کاری در آنجا کشته شدند. شرکت هوگو اشنایدر در یک کارخانه‌ی مهمات در لهستان اشغالی از کارگران بیگاری می‌کشید؛ حدود چهار پنجم از ۲۵٬۰۰۰ یهودی که از کارخانه سکارژسکو-کامیننا منتقل شده بودند، در نتیجه شرایط کاری ناسالم کشته شدند.

شرکت‌های آلمانی دیگر، محصولات مورد استفاده در فرآیند کشتار را تولید می‌کردند، مانند آفت‌کش سایکلون ب که توسط دگوسا تولید می‌شد و کوره‌های آدم‌سوزی که توسط تاپف اند سانز تولید می‌شد؛ پس از جنگ، مدیران این شرکت‌ها با این ادعا که هیچ اطلاعی از کاربرد محصولات خود نداشته‌اند، سعی می‌کردند از انجام این جنایات شانه خالی کنند.