الیزا (لیزا) نوزباوم درمن، از مهاجرتش به همراه جنبش بریچکا پس از جنگ می‌گوید

از بیالیستوک به لوبلین آمدیم. در لوبلین تعداد بیشتری از زن و مردهای جوانی را دیدیم که آرون می‌شناخت و می‌دانست كه از اعضای جنبش (Ha-Shomer ha-Tsa'ir) هاشومر هاتصیر و از دوست‌های او و دوستان خواهرش بودند. و ما با آنها همسفرشدیم. به ما به عنوان یهودی‌های یونانی گذرنامه دادند و مسافرت ما شروع شد. از لوبلین به کراکوف و از کراکوف به... به چکوسلواکی، و بعد به... به براتیسلاوا رفتیم. از براتیسلاوا به مجارستان رفتیم و هر جا می‌رفتیم با جنبش بریچکا مواجه می‌شدیم. آنها هر طور كه می‌شد محل قطارها را در سراسر قاره‌ی اروپا تعیین می‌کردند. مردم دسته دسته به وطن... به طرف خانه‌ی خود می‌رفتند. هر کسی جایی برای رفتن داشت به جز یهودی‌ها. آنها به وطن، به ایتالیا، به... به چکوسلواکی، رومانی یا كشورهای دیگر میرفتند. مردم همه در حال سفر بودند، قطارها كاملاً پر بودند، هر کسی دستش را به چیزی گرفته بود. مردم از بیرون به... به واگن‌های بار و از داخل به واگن‌های مسافر آویزان بودند. بلیط نبود، مردم فقط می‌رفتند. صلیب سرخ هم اعلام کرده بود كه امکانات و این قبیل چیزها وجود دارد. از طرف صلیب سرخ به ما گذرنامه‌ی واقعی به عنوان پناهنده دادند. و از... از مجارستان به... به گراتس آمدیم. در گراتس مجبور بودیم از رودخانه رد شویم تا بتوانیم وارد منطقه‌ی غربی اروپای اشغالی بشویم. با کمک جنبش بریچکا موفق شدیم. آنها ما را راهنمایی می کردند، گروه قبل از ما رفتند داخل آب ، تا با شنا از رودخانه بگذرند، و بعضی از آنها غرق شدند. آنها تصمیم گرفتند تا دست نگه دارند و بقیه‌ی گروه را از طریق کوه‌های آلپ بفرستند. و ما هم با راهنماهایی كه داشتیم، از طریق کوه‌های آلپ رفتیم. و به ترویزو رسیدیم. یعنی به ایتالیا. و در ترویزو بود كه ما با دسته‌ی یهود [دسته‌ای در ارتش بریتانیا، از داوطلبان یهودی فلسطینی] ملاقات کردیم.