مادلین دویچ از فداکاری‌های مادرش برای نجات او می‌گوید

مادرم زنی... زنی خارق العاده بود. او 43 سال داشت. من زنده بودنم را مدیون مادرم هستم چون وقتی او آن تکه نان را از دستم می گرفت، نمی دانستم که...او آن را برای تمام روز نگه می دارد تا هر چند ساعت یک بار تکه ای از آن را به من بدهد تا بتوانم دوام بیاورم. او نه تنها تکه نان خودم را به من می داد، بلکه بدون اینکه متوجه بشوم تکه ای از نان خودش را هم به من می داد تا به این ترتیب من کمی بیشتر غذا داشته باشم و بتوانم آن شرایط را تحمل کنم و زنده بمانم. نمی دانستیم تا چه مدت آنجا هستیم و یا اینکه حتی روز بعد یا حتی ساعت بعد قرار است چه اتفاقی بیفتد. اما او قسمتی از نانش را به من می داد، و من بعد از جنگ متوجه شدم که او این کار را كرده است. او هر کاری كه از عهده اش بر می آمد برای من انجام داد... او از من مراقبت می کرد و در زمان پیاده روی در زیر باران، برف و سرما مرا می پوشاند. تنها پوششی که داشتیم... این پیراهن خاکستری رنگ بود.