”آریایی‌سازی“

آریایی‌سازی (به آلمانی، Arisierung) به فرایند انتقال اجباری اموال متعلق به یهودیان به غیریهودیان در آلمان نازی بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۵ اشاره دارد. هدف این سیاست، واگذاری کسب‌وکارهای اقتصادی یهودیان به مالکیت ”آریایی“ یعنی غیریهودیان بود.

دو مرحله متمایز از فرایند ”آریایی‌سازی“ وجود داشت:

• از ۱۹۳۳ تا تابستان ۱۹۳۸:  ”آریایی‌سازی داوطلبانه“
• از پاییز سال ۱۹۳۸ تا فروپاشی رژیم نازی در سال ۱۹۴۵: ”آریایی‌سازی اجباری“

”آریایی‌سازی داوطلبانه“

عکس ها

اعضای گارد ضربت با علامت های تحریم، ورودی یک فروشگاه متعلق به یهودیان را مسدود می کنند. (عکس ها)

اعضای گارد ضربت با علامت های تحریم، ورودی یک فروشگاه متعلق به یهودیان را مسدود می کنند. روی یکی از علامت ها نوشته شده: "آلمانی ها! از خود دفاع کنید! از يهوديان خريد نكنيد!" برلين، آلمان، 1 آوریل 1933.

منابع، اعتبار:

• National Archives and Records Administration, College Park, MD

تحت ”آریایی‌سازی داوطلبانه“، دولت آلمان نازی، صاحبان کسب‌وکار یهودی را که پیشتر تحت فشار تبعیض اقتصادی و اجتماعی قرار داشتند، تشویق می‌کرد تا دارایی‌های خود را در آلمان به قیمتی ناچیز واگذار کنند. 

در اوایل سال ۱۹۳۳، حدود ۱۰۰،۰۰۰ کسب‌وکار متعلق به یهودیان در آلمان وجود داشت. نزدیک به نیمی از آن‌ها را خرده‌فروشی‌های کوچک، عمدتاً در زمینه‌ی پوشاک یا کفش تشکیل می‌دادند. بقیه، کارخانه‌ها یا کارگاه‌هایی با اندازه‌های مختلف یا دفاتر حرفه‌ای متعلق به وکلا، پزشکان و دیگر متخصصان مستقل بودند.

تا سال ۱۹۳۸، وحشت، تبلیغات، تحریم‌ها و قوانین سرکوبگر نازی‌ها در مجموع،  چنان اثری بر جامعه‌ی یهودیان گذاشت که حدود دو سوم از این کسب‌وکارها یا تعطیل شدند یا به اجبار به غیریهودیان واگذار شدند. بسیاری از مالکان یهودی که ناچار به مهاجرت یا فروش کسب‌و کارهای رو به زوال خود بودند، چاره‌ای جز پذیرش قیمت‌هایی که تنها ۲۰ یا ۳۰ درصد ارزش واقعی هر کسب‌وکار بود، نداشتند.

”آریایی‌سازی اجباری“

عکس ها

"آریایی سازی" کسب و کار متعلق به یهودیان: مغازه ای که قبلاً متعلق به یک یهودی ( گومی ویل) بود مصادره شده و به مالکیت غیریهودیان (عکس ها)

"آریایی سازی" کسب و کار یهودیان: مغازه ای که قبلاً متعلق به یک یهودی ( گومی ویل) بود مصادره شده و به مالکیت غیریهودیان ( اشتام و باسرمان) درآمده است. فرانکفورت، آلمان، 1938.

منابع، اعتبار:

• Bildarchiv Preussischer Kulturbesitz

بلافاصله پس از پوگروم‌های خشونت‌آمیز سراسری در ۹ تا ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸، کریستال‌ناخت (Kristallnacht)، ”آریایی‌سازی“ وارد مرحله‌ی دوم خود شد: انتقال اجباری تمام کسب‌وکارهای متعلق به یهودیان به غیریهودیان.

پس از این حملات، دولت آلمان نازی مقررات جدیدی را تصویب نمود که یهودیان را از مشارکت در بیشتر فعالیت‌های اقتصادی کشور منع می‌کرد. رژیم برای هر یک از کسب‌وکارهای باقی‌مانده‌ی یهودیان، یک متولی غیر یهودی تعیین کرد تا بر فروش اجباری و فوری آن‌ها به غیریهودیان نظارت داشته باشند. هزینه‌ی خدمات این متولیان اغلب اندکی کمتر از قیمت فروش خود کسب و کار بود و توسط مالکان سابق یهودی پرداخت می‌شد. علاوه بر آن، بخشی از سود حاصل از این فروش‌ها نیز به دفتر ”برنامه‌ی چهار ساله “به ریاست هرمان گورینگ منتقل می‌شد، نهادی که مسئول آماده‌سازی اقتصاد آلمان برای جنگ بود.  

برای تأمین منابع مالی مورد نیاز جهت تولید تسلیحات در مقیاس وسیع، رژیم علاوه بر مصادره‌ی اموال و اشیاء قیمتی یهودیان، مالیات‌ها و جریمه‌های سنگینی بر آن‌ها تحمیل می‌کرد. یهودیان یهودی که قصد مهاجرت داشتند، ناچار بودند بسیاری از دارایی‌های خود را رها کنند.دولت رایش نیز ”مالیات پروازی“ گزافی  را برای یهودیانی که آلمان را ترک می‌کردند، وضع نمود.

علاوه بر این، پس از کریستال‌ناخت، گورینگ جریمه‌ای یک میلیارد رایشس‌مارک (RM) بر کل جمعیت یهودیان آلمان تحمیل کرد. این جریمه به عنوان یک مالیات مستقیم شخصی بر یهودیانی اعمال می‌شد که دارایی آن‌ها بیش از ۵۰۰۰ رایشس‌مارک بود. دولت همچنین تمام مبالغ بیمه‌ی مربوط به خسارات اموال یهودیان در جریان پوگروم را مصادره کرد. پس از پرداخت این جریمه‌ها و مالیات‌های اضافی، باقی‌مانده‌ی وجوه، به حساب‌های مسدود شده در بانک‌های آلمان واریز شد. حساب‌هایی که به شدت تحت نظارت دولت آلمان نازی بودند. مالکان تنها اجازه داشتند ماهانه، مبلغی ثابت و حداقلی برای هزینه‌ها زندگی خود برداشت کنند. 

در طول جنگ، دولت آلمان نازی، تمام دارایی باقی‌مانده در این حساب‌های مسدود شده را ضبط می‌کرد. اموال شخصی، اثاثیه و سایر دارایی‌های یهودیانی که به‌عنوان بخشی از ”راه حل نهایی “به اروپای شرقی تبعید شده بودند، مصادره و معمولاً به حراج گذاشته می‌شد یا بین آلمانی‌هایی که در اثر بمباران‌های شهرهای آلمان توسط متفقین، اموال خود را از دست داده بودند، توزیع می‌شد.

تأثیر

ارقام دقیقی از ارزش کل اموالی که از یهودیان آلمان در زمان نازی‌ها مصادره شد، در دسترس نیست. با این‌حال روشن است که یهودیانی که موفق به مهاجرت شدند، تنها توانستند بخش کوچکی از دارایی خود را با خود ببرند. کسانی که در طول جنگ تبعید شدند، نه تنها تمامی امول خود بلکه در بیشتر موارد جان خود را نیز از دست دادند.