چگونه به دانسته های خود رسیدیم

"هدف محاکمات نورنبرگ فقط یا حتی اساساً این نبود که رهبران آلمان نازی را محکوم کند... به نظر من، از همان ابتدا مهم تر از همه این بود که گزارشی از پیشینه رژیم هیتلر تهیه شود که در تاریخ دوام بیاورد."رابرت استوری، رئیس تیم دادستانی ایالات متحده

اهداف دادگاه نظامی بین المللی از صدور رأی و تعیین مجازات فراتر می رفت. پایه گذاران این دادگاه به دنبال این بودند که آگاهانه اسناد و مدارک جنایات دهشتناک آلمانی ها طی جنگ جهانی دوم، از جمله اسناد هولوکاست، را جمع آوری کنند. رابرت جکسن، رئیس دیوان عالی ایالات متحده نگران بود که "اگر سند و مدرکی نباشد... نسل های آینده دهشت این وقایع را باور نخواهند کرد."

دادستان ها تصمیم گرفتند که پرونده های خود را عمدتاً بر اساس هزاران مدرکی که آلمانی ها خود نوشته بودند تنظیم کنند تا به این ترتیب از هر گونه اتهام اتکای صرف به شهادت اشخاص که ممکن بود از نظر نسل های آینده متعصبانه قلمداد شود، اجتناب کنند. انبوهی از مدارک به چهار زبان رسمی مورد استفاده در دادگاه ترجمه شد، اهمیت آنها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و در میان وکلای مدافع و سایر شرکت کنندگان در محاکمات تکثیر شد. دادستانی مدارک دیگری نیز ارائه کرد، از جمله اشیاء بازمانده از قربانیان و نمودارها و همچنین عکس هایی که عکاسان نازی ها در اردوگاه های کار اجباری گرفته بودند.

نوزده تیم بازپرسی جست و جوی مدارک آلمانی ها، مصاحبه با شاهدان و بازدید از محل های ارتکاب جنایات را بر عهده گرفتند تا بر اساس آن پرونده ها را تشکیل دهند.

مبنای بیشتر آنچه که در باره هولوکاست می دانیم از شهادت ناظران عینی در محاکمات نورنبرگ گرفته شده است- از جمله جزئیات تشکیلات مرگ در آشویتس، جنایات واحدهای سیار کشتار، نابودسازی محله یهودی نشین ورشو و برآورد آمار اولیه شش میلیون قربانی یهودی.