مهاجرت به ایالات متحده ۱۹۳۳-۱۹۴۱

قانون مهاجرت ۱۹۲۴

در سال ۱۹۲۴، کنگره‌ی ایالات متحده "قانون جانسون-رید" را به تصویب رساند، که قوانین مهاجرتی آمریکا را درخصوص "خاستگاه ملی" افراد مورد تجدیدنظر قرار می‌داد. این قانون برای هر کشور در سال سهمیه‌ای، یعنی تعداد مشخصی ویزا تخصیص و دردسترس قرار می‌داد. این سهمیه، که تاحدودی از آمریکایی‌های حامی اصلاح‌نژادی الهام‌گرفته بود، به‌گونه‌ای محاسبه شده بود که به مهاجران "مطلوب" که از شمال و غرب اروپا می‌آمدند، امتیاز بیشتری می‌داد. آن‌ها تعداد مهاجرانی را که "از لحاظ نژادی کمتر مطلوب" بودند، ازجمله یهودیان جنوب و شرق اروپا، محدود می‌کردند. بسیاری از افرادی که در آسیا و افریقا به دنیا آمده بودند، به دلایل نژادی کلأ از مهاجرت به ایالات متحده منع می‌شدند.

ایالات متحده هیچ سیاستی برای پناهندگان نداشت، و قوانین مهاجرت آمریکا بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۱ هیچگاه ویرایش یا اصلاح نشد. "قانون جانسون-رید" تا سال ۱۹۶۵ به قوت خود باقی ماند.

مهاجران بالقوه باید برای سهمیه‌ای که برای کشور محل تولدشان تخصیص داده شده بود، نه کشوری که شهروند آن بودند، درخواست می‌دادند. پس از بریتانیای کبیر، بالاترین شمار ویزا به آلمان تخصیص داده شده بود: ۲۵۹۵۷ ( بعد از آنکه روزولت سهمیه آلمان و اتریش را بعد از "انشلوس" ادغام کرد، ۲۷۳۷۰). کل تعداد مجاز به مهاجرت حدود ۱۵۳۰۰۰ نفر بود.

این سهمیه، حداکثر تعداد افرادی را شامل می‌شد که می‌توانستند مهاجرت کنند، و مأموران "وزارت کشور" سعی می‌کردند که به این عدد نرسند. ظرفیت سهمیه‌های استفاده‌نشده به سال بعد منتقل نمی‌شد.

الزامات مهاجرت به ایالات متحده

بیشتر مهاجران بالقوه به ایالات متحده باید انواع متفاوتی از اسناد و مدارک را برای دریافت ویزای مهاجرتی آمریکا جمع‌آوری می‌کردند، تا بتوانند آلمان را ترک و به بندری برای ترک اروپا سفر کنند. متقاضیان بالقوه ابتدا نزد کنسولگری ثبت‌نام می‌کردند و سپس در لیست انتظار قرار می‌گرفتند. آن‌ها می‌توانستند از این زمان برای جمع‌آوری کلیه اسناد لازم برای دریافت ویزا استفاده کنند، که شامل مدارک هویت، گواهی‌های پلیس، مجوزهای خروج و عبور، و اقرارنامه مالی بود. بسیاری از این کاغذها، ازجمله خود ویزا، تاریخ انقضا داشتند. همه اسناد باید هم‌زمان باهم جمع‌آوری می‌شدند.

در آغاز دوره‌ی "رکود بزرگ" در سال ۱۹۳۰، رئیس‌جمهور هربرت هوور با انتشار دستورالعملی، مانع از ورود مهاجرانی شد که "احتمال داشت به هزینه برای جامعه تبدیل شوند". در پی آن، مهاجرت به‌طور چشمگیری کاهش یافت. گرچه فرانکلین دی روزولت از آن رفع ممانعت کرد اما بسیاری از آمریکایی‌ها به دلایل اقتصادی با مهاجرت مخالف بودند (زیرا معتقد بودند که مهاجران مشاغل را "می‌دزدند"). در نتیجه مهاجران باید یک حامی مالی آمریکایی می‌یافتند که از منابع مالی برخوردار بوده و تضمین کند که مهاجر باری روی دوش دولت نخواهد شد. برای بسیاری از مهاجران، دریافت حامی مالی، سخت‌ترین بخش فرایند دریافت ویزای آمریکا بود.

مهاجران بالقوه همچنین باید قبل از دریافت ویزا، بلیط کشتی معتبری در دست می‌داشتند. با شروع جنگ و ترس از اینکه زیردریایی‌های آلمان ممکن بود قایق‌های مسافران را هدف بگیرند، سفر دریایی از میان اقیانوس اطلس به‌شدت پرخطر شده بود. بسیاری از خطوط مسافربری به‌طور کامل بسته شدند یا دستکم تعداد قایق‌های که از میان اقیانوس تردد می‌کردند را کاهش دادند، و این امر موجب سخت‌تر و گران‌تر شدن هزینه یافتن کشتی برای پناهجویان شد.

لیست انتظار و بحران پناهجویان

زمانی که بحران پناهندگان در سال ۱۹۳۸ آغاز شد، رقابت فزاینده‌ برای  تعداد محدود ویزاها، گواهی‌نامه‌ها، و گزینه‌های سفر، مهاجرت را به مراتب سخت‌تر کرد. در ژوئن ۱۹۳۸، تعداد ۱۳۹۱۶۳ نفر در لیست انتظار سهمیه‌ی آلمان بودند. یک سال بعد، در ژوئن ۱۹۳۹، تعداد افراد در لیست انتظار به ۳۰۹۷۸۲ نفر رسید. یک مهاجر بالقوه از مجارستان که در سال ۱۹۳۹ درخواست داده بود، با انتظار حدود چهل ساله برای مهاجرت به ایالات متحده مواجه بود.

در سال ۱۹۳۹، سهمیه‌ی آلمان برای اولین بار پس از سال ۱۹۳۰ کاملاً پر شد و ۲۷۳۷۰ نفر ویزا دریافت کردند. در سال ۱۹۴۰، تعداد ۲۷۳۵۵ نفر ویزا گرفتند. به نظر می‌رسید که پانزده ویزای استفاده‌نشده، در نتیجه‌ی خطاهای دفتری بود. به‌سختی می‌توان برآورد کرد که چه تعداد از آن‌ها پناهجویانی بودند که از آزار و اذیت نازی‌ها فرار می‌کردند. تا سال ۱۹۴۳، "یهودی" به عنوان یک گروه نژادی در قانون مهاجرت آمریکا قلمداد می‌شد. در ۱۹۳۹-۱۹۴۰، بیش از ۵۰ درصد از کل مهاجران ایالات متحده خودشان را یهودی معرفی می‌کردند، اما این عدد احتمالاً عدد پایینی است، زیرا برخی از پناهجویان احتمالاً گروه دیگری (مانند "آلمانی") را انتخاب می‌کردند یا خودشان را یهودی نمی‌دانستند، حتی اگر نازی‌ها آن‌ها را یهودی می‌دانستند.

عقیده عمومی درباره‌ی پناهجویان در ایالات متحده

با وجود فوریتی که برای فرار پناهجویان وجود داشت، باور عمومی آمریکایی‌ها برضد پذیرش بیشتر مهاجران تازه وارد بود. نظرسنجی گالوپ که در ۲۴-۲۵ نوامبر ۱۹۳۸ (دو هفته بعد از "شب شیشه‌های شکسته (کریستال‌ناخت") انجام شد، از آمریکایی‌ها پرسیده شد: "آیا ما باید به تعداد بیشتری از یهودیان تبعیدی از  آلمان اجازه دهیم که برای زندگی به ایالات متحده بیایند؟" ۷۲ درصد پاسخ دادند "خیر".

پس از آنکه جنگ در اروپا در سپتامبر ۱۹۳۹ آغاز شد، و به‌ویژه بعد از حمله‌ی آلمان به کشورهای غرب اروپا در بهار ۱۹۴۰، بسیاری از آمریکایی‌ها معتقد بودند که آلمان و اتحاد جماهیر شوروی از انبوه پناهجویان یهودی برای فرستادن جاسوسان به خارج استفاده می‌کنند. "وزارت کشور" به مأموران کنسولگری هشدار داد که در غربالگری متقاضیان توجه ویژه‌ای به خرج دهند. در ژوئن ۱۹۴۱، وزارت کشور "قانون خویشاوندان" را منتشر کرد که صدور ویزا برای مهاجرانی که همچنان خانواده‌ای در قلمروی نازی‌ها دارند لغو شود.

کمک و یاری به پناهجویان

با وجودمخالفت عمومی نسبت به بازبینی قوانین مهاجرتی آمریکا، برخی از شهروندان و سازمان‌های کمک به پناهجویان، برای کمک به هزاران نفری که برای فرار تلاش می‌کردند، وارد عمل شدند. سازمان‌های یهودی و مسیحی اقدام به جمع‌آوری پول برای تهیه‌ی غذا و لباس، کرایه حمل و نقل، استخدام و کمک‌های مالی نمودند و به مهاجران بالقوه‌ای که خانواده‌ای در ایالات متحده نداشتند کمک کردند تا گواهی‌نامه تهیه کنند. این سازمان‌های خصوصی به هزاران نفر کمک کردند که فرار کنند، افرادی که بدون این کمک نمی‌توانستند مدارک و اسناد خود را جمع‌آوری کنند و هزینه مهاجرت خود را بپردازند.

گرفتار در قلمروی تحت اشغال نازی

در ۱ ژوئیه ۱۹۴۱، "وزارت کشور" کنترل همه‌ی ویزاهای تبعه‌های خارجی را در واشنگتن دی سی متمرکز کرد، در نتیجه همه‌ی متقاضیان باید توسط یک کمیته‌ی بررسی در واشنگتن مورد تأیید قرار می‌گرفتند، و باید اسناد و مدارک دیگری، ازجمله گواهی مالی ثانویه، را ارسال می‌کردند. همزمان، آلمان نازی به ایالات متحده دستور داد که دفاتر کنسولگری خود را در تمامی قلمروهای تحت اشغال آلمان تعطیل کنند. پس از ژوئیه ۱۹۴۱، مهاجرت از قلمروهای تحت اشغال نازی کمابیش غیرممکن شد.

بین سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۴۱، تعداد ۱۲۳۸۶۸ پناهنده که خودشان را یهودی معرفی می‌کردند، به ایالات متحده مهاجرت کردند. چند صد هزار نفر دیگر در کنسولگری‌های آمریکا در اروپا درخواست خود را ارائه دادند، اما موفق به مهاجرت نشدند. بسیاری از آن‌ها که در قلمروی تحت اشغال نازی گرفتار شده بودند، در هولوکاست کشته شدند.