کنفرانس اِویان

بین سال های 1933 و 1941، هدف نازی ها این بود که با دشوار کردن زندگی برای یهودیان، آنها را وادار به ترک این کشور کرده و به این ترتیب آلمان را از یهودیان پاکسازی کنند. تا سال 1938، تقریباً 150000 یهودی آلمانی- از هر چهار نفر، یک نفر- از این کشور گریخته بودند. با وجود این، پس از اینکه آلمان در مارس 1938 اتریش را ضمیمه خود ساخت، 185000 یهودی دیگر زیر سلطه نازی ها قرار گرفتند. بسیاری از یهودیان نتوانستند کشوری که مایل به پذیرفتن آنها باشند بیابند.

بسیاری از یهودیان آلمانی و اتریشی تلاش کردند به ایالات متحده بروند، اما موفق به کسب ویزای این کشور نشدند. اگرچه اخبار مربوط به پوگروم های خشونت آمیز نوامبر 1938 به طور گسترده ای منتشر شده بود، اما آمریکایی ها همچنان تمایلی به پذیرش پناهندگان یهودی نداشتند. در بحبوحه رکود اقتصادی دهه 1930، بسیاری از آمریکایی ها بر این باور بودند که پناهندگان با آنها به رقابت های شغلی خواهند پرداخت و بار اضافی بر دوش برنامه های اجتماعی ویژه کمک به نیازمندان خواهند گذاشت.

کنگره آمریکا در سال 1924 سهمیه بندی های مهاجرتی تعیین کرده بود که ضمن محدود کردن تعداد مهاجران، علیه گروه هایی که به لحاظ نژادی و قومی نامطلوب به شمار می رفتند، تبعیض قائل می شد. حتی پس از اینکه پرزیدنت فرانکلین دی. روزولت، در واکنش به فشارهای سیاسی فزاینده، خواستار برگزاری یک کنفرانس بین المللی به منظور پرداختن به معضل پناهندگان شد، این سهمیه بندی ها همچنان به قوت خود باقی ماند.

در تابستان سال 1938، نمایندگان سی و دو کشور در شهرک تفریحی اویان فرانسه با یکدیگر ملاقات کردند. روزولت تصمیم گرفت که از فرستادن یک مقام بلندپایه، مانند وزیر امور خارجه، به اویان خودداری کند. در عوض، مایرون سی. تیلور- تاجر و یکی از دوستان نزدیک روزولت- به عنوان نماینده ایالات متحده در این کنفرانس شرکت کرد. در طول این نشست نه روزه، نمایندگان یکی پس از دیگری همدردی خود را با پناهندگان ابراز کردند. اما اکثر کشورها، از جمله ایالات متحده و انگلستان، در خصوص امتناع از پذیرش تعداد بیشتری از پناهندگان عذر و بهانه آوردند.

دولت آلمان در واکنش به نشست اویان با رضایت بسیار اظهار داشت که "حیرت آور" است که کشورهای خارجی از رفتار آلمان با یهودیان انتقاد می کنند، اما هیچ یک از آنها در زمانی که "فرصت فراهم آمده است" حاضر به گشودن درهای خود به روی آنها نیستند.

حتی تلاش های برخی از آمریکایی ها برای نجات کودکان نیز نتیجه ای در بر نداشت: مجلس سنای آمریکا در سال های 1939 و 1940 از لایحه واگنر- راجرز که تلاشی برای پذیرش 20000 کودک یهودی پناهنده و در معرض خطر بود، حمایت نکرد. تعصب های نژادی گسترده در میان آمریکایی ها- از جمله رفتار یهودستیزانه مقامات وزارت امور خارجه ایالات متحده- در امتناع از پذیرش تعداد بیشتر پناهندگان نقشی موثر داشت.

تاریخهای مهم

6 تا 15 ژوئیه 1938
کنفرانس پناهندگان در اویان
هیئت های نمایندگی از 32 کشور و نمایندگان سازمان های امدادرسانی در شهرک چشمه های آب معدنی اویان در فرانسه با یکدیگر ملاقات کردند تا درباره پناهندگان یهودی آلمانی بحث و گفتگو کنند. ایالات متحده تمام کشورها را به یافتن راه حلی بلندمدت برای این مشکل ترغیب کرد. با وجود این، ایالات متحده و کشورهای دیگر مایل به کاهش محدودیت های مهاجرتی خود نبودند. بیشتر کشورها نگران آن بودند که افزایش پناهندگان موجب تشدید مشکلات اقتصادی شود. این کنفرانس یک هفته بعد پایان پذیرفت. به استثنای جمهوری کوچک دومینیکن، هیچ کشور دیگری مایل به پذیرفتن تعداد بیشتر پناهندگان نبود. یکی از نتایج این کنفرانس، تأسیس "کمیته میان دولتی در خصوص امور پناهندگان" بود که به کار خود درباره مشکل پناهندگان ادامه داد.

9 فوریه 1939
لایحه پذیرش تعداد محدود پناهندگان در کنگره ایالات متحده
رابرت اف. واگنر (سناتور دموکراتیک از نیویورک) در مجلس سنای ایالات متحده، لایحه واگنر- راجرز در خصوص کمک به پناهندگان را ارائه داد. این لایحه خواستار آن بود که ایالات متحده علاوه بر مهاجرانی که بطور معمول می پذیرد، 20000 کودک پناهنده آلمانی زیر 14 سال را نیز طی دو سال آینده بپذیرد. این لایحه پنج روز بعد توسط ادیت نورس راجرز (نماینده جمهوریخواه از ماساچوست) در مجلس نمایندگان ارائه شد. سازمان های خیریه در سرتاسر کشور به منظور جلب حمایت از این لایحه، وضع اسفناک کودکان پناهنده آلمانی را به اطلاع عموم رساندند. اما سازمان های طرفدار محدودیت های مهاجرتی، با این ادعا که این کودکان پناهنده موجب محرومیت کودکان آمریکایی از کمک ها می شوند، با آن لایحه به شدت مخالفت کردند. پس از چندین ماه بحث و گفتگو، این لایحه که می توانست برای هزاران کودک یهودی آلمانی پناهگاه فراهم سازد، در کمیته رد شد.

ماه مه 1939
دولت انگلستان مهاجرت به فلسطین را محدود ساخت
شورش اعراب- فلسطینی ها علیه قانونی که انگستان در سال 1936 صادر کرد و همچنین تداوم ناآرامی های اعراب، بویژه در مورد وضعیت یهودیان در فلسطین، منجر به تغییری اساسی در سیاست های انگلستان در خاورمیانه شد. دولت انگلستان در گزارش سال 1939، سیاست های خود در مورد وضعیت آتی فلسطین را اعلام کرد. انگلیسی ها ضمن مخالفت با تأسیس یک دولت یهودی مستقل، برای مهاجرت یهودیان به فلسطین در آینده نیز به شدت محدودیت قائل شدند. در پاسخ به سیاست های انگلستان، مهاجرت غیرقانونی پناهندگان یهودی به فلسطین افزایش یافت. انگلیسی ها مانع از ورود مهاجرین غیرقانونی شده و آنها را در اردوگاه ها توقیف می کردند. در طول جنگ، هیچ تلاشی در جهت تسهیل سیاست های مهاجرتی صورت نپذیرفت. تا زمان تأسیس اسرائیل در سال 1948، محدودیت های مهاجرتی برای یهودیان همچنان به اجرا درمی آمد.