یوهان (هانسی) استویکا Johann (Hansi) Stojka

هانسی. چنان که دوستانش صدایش می‌زدند، سومین فرزند از شش فرزند یک خانواده‌ی کولی کاتولیک رومی بود. واگن خانواده‌ی استویکا با کاروانی سفر می‌کرد که زمستان‌ها را در وین پایتخت اتریش و تابستان‌ها را در ییلاق‌های اتریش می‌گذراند. خانواده‌ی استویکا به گروهی از کولی‌ها به نام لوارا روما Lowara Roma تعلق داشتند که زندگی خود را با خرید و فروش اسب به صورت دوره‌گردی تأمین می‌کردند.

۱۹۳۳-۳۹: من به گونه‌ای بزرگ شدم که به داشتن آزادی، سفر و کار سخت عادت کرده بودم. هنگامی که آلمان، اتریش را در مارس ۱۹۳۸ ضمیمه‌ی خاک خود کرد،، من ۹ ساله بودم و واگنمان برای زمستان در اردوگاهی در اتریش متوقف بود. والدینم باید واگن خود را به یک کلبه‌ی چوبی تبدیل می‌کردند. پدرم و خواهر بزرگترم به کار در کارخانه‌ مشغول شدند. من شروع به رفتن به مدرسه کردم. باید با زندگی در یک مکان برای تمام سال عادت می کردم.

۱۹۴۰-۴۴: در ۱۹۴۳ خانواده‌ام به اردوگاه نازی بیرکناو برای کولی‌ها تبعید شدند. یک روز مادرم مرا به علت مسمومیت خون به بیمارستان برد. او بسیار ترسیده بود زیرا شنیده بود که زندانیان، بیمارستان را «از راه دودکش» ترک می‌کنند. روز بعد من ‌برگشتم و به مادرم خوابی را که دیده بودم گفتم: «زنی زیبا و سفید پوش مرا به گرمی بغل کرده و شفا داده بود». مادرم به آسمان و سپس به دود کوره آدم‌سوزی نگاه کرد و دعای تشکر خواند. بیمارستان محل مرگ بود نه محل بهبودی.

هانسی بعد برای کار اجباری به بازداشتگاه‌های بوخنوالد و فلوسنبرگ فرستاده شد. او در ۲۴ آوریل ۱۹۴۵ در نزدیکی روتز آزاد شد. پس از جنگ او به وین برگشت.