باربارا لدرمن رودبل، از دریافت اولین سری اوراق شناسایی جعلی‌اش می‌گوید

من با یک نفربه نام آرت ورستیگن ملاقات کردم و او یک دوستی داشت که می‌گفت می‌تواند برای من اوراق شناسایی جعلی تهیه کند. آرت پیش من آمد و گفت: "وقتش است که فکرهایت را بکنی." خب، او هلندی بود و یهودی نبود. او به من گفت: "وقتش است که فکرهایت را بکنی... و یک کاری برای اینجا ماندن بکنی." من گفتم: "آرت، کی دست برمی‌داری ؟ می‌دانی کجا داری چنین ... حرفهایی را می‌زنی؟" او گفت: " دوستی دارم که راجع به این موضوع با من صحبت کرده است." و گفت : "تو اوراق شناسایی لازم داری." و گفت: " سیصد سکه طلا برایت تمام می‌شود." به یاد دارم. سیصد سکه‌ی طلا. می‌دانید، این پول زیادی بود. به خانه آمدم و به مادرم گفتم که پول لازم دارم. او پرسید: "برای چه؟" من گفتم :"برای اوراق شناسایی." او گفت: "فردا که بروی به مدرسه، این پول را به تو می‌دهم." و این اولین اوراق شناسایی جعلی من بود. خیلی بد بودند ولی جانم را نجات دادند. و... اِه ... آن روزها... روزهای اول... اوراق شناسایی جعلی مال آدم‌هایی بود که یا مرده بودند یا واقعاً اوراق شناسایشان را گم کرده بودند یا... اِه... راه‌های مختلفی برای تهیه‌ی اوراق شناسایی وجود داشت و تنها کاری که می کردند این بود که عکس صاحب اصلی مدارک را می کندند و بجایش عکس تو و اثر انگشت تو را می‌گذاشتند، و یا هر تغییر دیگری که لازم بود. و البته، روی این اوراق شناسایی حرف "J" [یهودی/ Jew] وجود نداشت، اوراق شناسایی بدون حرف "J". آنها خیلی واقعی به نظر می‌رسیدند. اوراق شناسایی من مال یک دختر ۲۲ ساله بود. من شاید۱۷ سالم بود وشبیه دخترهای ۱۳ ساله به نظر می‌رسیدم. موهای دم اسبی و کوچک. اگر کسی واقعاً آنجا می‌ایستاد و به اوراق شناسایی نگاه می‌کرد و بعید به نظر می‌رسید بگوید این دختر ۲۲ ساله است ... می‌دانید. به هرصورت آنها اوراق شناسایی من بودند... مال من بودند...