امانوئل تانای از نحوه‌ی ایجاد محله‌ی یهودی نشین می یِخوف می‌گوید

یک روز اعلامیه دادند که یک منطقه یهودی ها دایر خواهد شد و این منطقه بعدها گتو نام گرفت. اما آنها، آلمانی ها به زبان آلمانی آن را منطقه یهودی ها می نامیدند. و محیطی بود برای زندگی یهودی ها که بخش کوچکی از شهر بود، و من اگرچه درباره شهری حرف می زنم که خودم در آن زندگی می کردم، اما در شهرهای دیگر هم اوضاع همین طور بود. و لهستانی هایی که در آن منطقه زندگی می کردند مجبور شدند آنجا را تخلیه کنند، اما مشکلی نبود چون ناحیه ای که یهودی ها آن را ترک می کردند بسیار بزرگتر بود؛ پس لهستانی هایی که از مناطق تعیین شده برای یهودی ها بیرون رفتند، در محله های بسیار بهتری ساکن شدند. اما عکس این قضیه اتفاق نیفتاد. وقتی که یهودی ها به آن محله منتقل شدند، چند خانواده در یک اتاق ساکن می شدند... دو خانواده... شاید هم اوایل کار به هر خانواده یک اتاق می دادند. چون محله یهودی نشین... منطقه... منطقه یهودی ها... بخش یهودی ها در شهر، کوچکتر و کوچکتر و کوچکتر می شد. اما ابتدا محله باز بود و می شد در ساعت های مشخصی به آن وارد یا از آن خارج شد. مثلاً، بعد از ساعت هفت هیچ یهودی اجازه نداشت در خیابان ها باشد. اما در ساعت های دیگر می شد از محله خارج شد و با سایر مردم معاشرت کرد. و یک روز اعلامیه دادند که: محله یهودی نشین بسته است. و دروازه ها و دیوارهایی اطراف محله ساختند به طوری که نمی شد از آن خارج شد. پس همان طور که می بینید به این صورت میزان آزار و اذیت یهودی ها مدام افزایش می یافت.