جرج سالتون از شرایط جسمانی‌اش به هنگام آزادی می‌گوید

از نظر جسمی وضع بسیار وخیمی داشتم. نمیتوانستم درست راه بروم. درد باسن اذیتم می کرد و واقعاً خیلی ضعیف شده بودم و از نظر روحی داشتم به مرحله ای می رسیدم که در آن زندانیان دیگر مرگ و زندگی برایشان چندان فرقی نمی کند. البته، من به آن مرحله نرسیدم. حتی وقتی از گوشه چشمم دیدم که آدم ها در حال دویدن هستند، بلند شدم و رفتم ببینم که چه اتفاقی افتاده. اما در شرایط جسمی خوبی نبودم، و فکر کنم اگر آزاد نشده بودم، ظرف چند روز من هم جزو آن اجسادی می شدم که مقابل توالت ها روی هم تلنبار شده بودند. به گمانم احتمالأ یک هفته یا ده روز از عمرم باقیمانده بود، و اگر آزاد نشده بودم، و غذای اضافی به من نداده بودند و استراحت نمی کردم و زیر آفتاب نمی نشستم، حالم خوب نمی شد و به وضع عادی برنمی گشتم.