کار اجباری

در نواحی تحت اشغال آلمان، نازی ها کارگران یهودی را از بقیه جدا کرده و با آنها رفتاری بی رحمانه داشتند. علاوه بر این، کارگران یهودی مورد رفتارهای تحقیرآمیزی قرار می گرفتند، مثلاً نیروهای اس اس یهودیان متدین را مجبور می کردند تا بگذارند ریش آنها را بتراشند. گتوها و همچنین اردوگاه های کار اجباری ویژه یهودیان در لهستان اشغالی، پایگاهی برای بهره برداری از کار یهودیان به شمار می رفت. به عنوان مثال، نازی ها 96 کارخانه در گتوی لودز افتتاح کردند. کسانی که توانایی کار کردن داشتند می توانستند- اغلب به صورت موقتی- زنده بمانند. آن دسته از یهودیان که از نظر نازی ها بی فایده تشخیص داده می شدند، اغلب نخستین کسانی بودند که تبعید و یا اعدام می شدند. کار یهودیان، حتی بیگاری آنها، بی ارزش تلقی می شد. نابودسازی یهودیان، تنها اولویت نازی ها بود.

نازی ها از بیگاری "دشمنان کشور" برای منافع اقتصادی خود بهره برداری می کردند. کمبود نیروی کار، بویژه پس از شکست آلمان در نبرد استالینگراد در سال های 1943-1942، اقتصاد جنگی این کشور را در وضعیت بحرانی قرار داد. این امر موجب افزایش استفاده از کار اجباری زندانیان در صنایع آلمان شد. بویژه در سال های 1943 و 1944، صدها اردوگاه در داخل یا نزدیک تأسیسات صنعتی دایر شد.

اردوگاه هایی مانند آشویتس در لهستان و بوخنوالت در نواحی مرکزی آلمان به مراکز اجرایی شبکه های عظیم اردوگاه های کار اجباری تبدیل شدند. علاوه بر شرکت های متعلق به مقامات اس اس (مثل کارخانه های جنگ افزار آلمان)، شرکت های خصوصی آلمانی- از قبیل مسرشمیت، یونکرز، زیمنس و آی. گ. فاربن- نیز به طور فزاینده ای برای تقویت تولیدات جنگی به نیروهای کار اجباری وابسته شدند. آشویتس 3 یا مونوویتس یکی از بدنام ترین این اردوگاه ها بود که نیروهای کار اجباری را در اختیار کارخانه تولید لاستیک مصنوعی متعلق به آی.گ.فاربن قرار می داد. زندانیان تمام اردوگاه های کار اجباری به معنای واقعی کلمه تا سرحد مرگ کار می کردند.

تاریخهای مهم

26 اکتبر 1939
بیگاری یهودیان در لهستان نهادینه شد
به محض اشغال لهستان از سوی نیروهای آلمان در سپتامبر 1939، یهودیان برای پاکسازی ویرانی های جنگ و تعمیر جاده ها به بیگاری گماشته شدند. این اقدام در ماه اکتبر، هنگامی که آلمانی ها شروع به گماشتن مردان یهودی بین سنین 14 تا 60 سال در لهستان اشغالی به بیگاری کردند، رسمیت یافت. بعدها، زنان یهودی و کودکان 12 تا 14 ساله را نیز ملزم به بیگاری کردند. در سرتاسر لهستان اشغالی، اردوگاه های بیگاری برای یهودیان ایجاد شد و یهودیان گتوها وادار شدند که خود را برای کار به مقامات آلمانی مسئول مناطق اشغالی معرفی کنند. یهودیان اغلب 10 تا 12 ساعت در شرایط بسیار دشوار با دستمزدی اندک یا بدون آن کار می کردند.

21 مه 1942
کارخانه آی. گ. فاربن نزدیک آشویتس افتتاح شد
کارخانه لاستیک مصنوعی و نفت خام آی. گ. فاربن در مونوویتس، نزدیک آشویتس افتتاح شد. این کارخانه از نیروی کار یهودی ساکن در این اردوگاه استفاده می کرد. شرکت مختلط آلمانی آی. گ. فاربن، در آنجا یک کارخانه احداث کرد تا از کارگران ارزان اردوگاه کار اجباری و همچنین معادن زغال سنگ سیلسیا در همان حوالی بهره برداری کند. این شرکت بیش از 700 میلیون رایش مارک (حدود 1.4 میلیون دلار آمریکا در سال 1942) سرمایه گذاری کرد. آشویتس 3، که بونا یا مونوویتس نیز نامیده می شد، به منظور تأمین کارگران مجانی برای این کارخانه در همان نزدیکی احداث شد. در این شرکت عظیم، متوسط عمر کارگران به شدت پایین بود. تا سال 1945، حدود 25000 کارگر در کارخانه مونوویتس جان سپردند.

11 ژوئیه 1942
یهودیان در سالونیکای یونان برای بیگاری بازداشت شدند
آلمانی ها همه مردان یهودی بین سنین 18 تا 45 سال ساکن در شهرسالونیکا را ملزم کردند تا در میدان آزادی این شهر جمع شده و خود را برای گماشته شدن به بیگاری معرفی کنند. 9000 مرد یهودی خود را معرفی کردند. حدود 2000 نفر از آنها در پروژه های بیگاری برای ارتش آلمان به کار گرفته شدند. بقیه این افراد تا هنگام پرداخت مبلغی هنگفت بابت آزادی آنها از سوی جوامع یهودی سالونیکا و آتن به مقامات آلمانی مسئول مناطق اشغالی، بازداشت شدند. به عنوان بخشی از این مبلغ، مالکیت گورستان یهودیان سالونیکا به شهرداری واگذار شد که این گورستان را خراب و از سنگ های آن برای احداث دانشگاه در همان محل استفاده کرد.