لیلی آپلبام مالنیک Lilly Appelbaum Malnik

والدین یهودی لیلی پیش از تولد او از هم جدا شده بودند. مادرش که به بروکسل نقل مکان کرده بود تا یک کارگاه کوچک تولید بارانی را اداره کند قادر نبود به تنهایی سه فرزندش را بزرگ کند. لیلی که کوچکترین فرزند خانواده بود، در آنتورپ ماند و توسط پدربزرگ و مادربزرگ خود در آپارتمانی در محله‌ی یهودیان در نزدیکی قلب منطقه‌ی الماس فروشان در آنتورپ، بزرگ شد.

۱۹۳۳-۳۹: پدربزرگ من کفاش بود و در همان آپارتمان کار می‌کرد. مشتریان برای اندازه‌گیری پای خود به خانه‌ی ما می‌آمدند. از آنجا که فقیر بودیم، مجبور بودم به جای مدرسه‌ی خصوصی یهودیان، به مدرسه‌ی دولتی بروم. وقتی مادربزرگم در سال ۱۹۳۹ درگذشت، به بروکسل رفتم تا با مادرم زندگی کنم. بعد از مدرسه، به مادرم در آماده کردن بارانی‌ها در کارگاه کمک می‌کردم. آلمان در ۱۰ مه ۱۹۴۰ از سمت غرب حمله کرد. روز جمعه، ۱۷ مه ۱۹۴۰، ارتش آلمان وارد بروکسل شد.

۱۹۴۰-۴۴ من در سال ۱۹۴۴ به آشویتس تبعید شدم و شانس آوردم که کارم در آشپزخانه‌ی اردوگاه بود. یک بار قطاری پر از زنان و کودکان یهودی-مجار که به شدت گرسنه بودند وارد اردوگاه شدند و از آنجا که قرار بود روز بعد کشته شوند، آن شب به آنها غذا ندادند. من تصمیم گرفتم به طور مخفیانه به بازداشتگاه‌های آنها سیب‌زمینی ببرم. وقتی که در تاریکی غذا را به آنها می‌دادم، هیاهویی به پا شد. ناگهان چراغ‌ها روشن شد. رئیس بازداشتگاه با عصبانیت وارد شد و سر من فریاد کشید: "می توانم تو را لو بدهم تا تیرباران شوی!" بعد به آرامی گفت: "به بازداشتگاهت برگرد." روز بعد، مجارستانی‌ها را با گاز کشتند.

لیلی از رژه‌ی اجباری به اردوگاه برگن- بلزن جان سالم به در برد و در ۱۵ آوریل ۱۹۴۵ از آنجا آزاد شد. او به بروکسل بازگشت و در سال ۱۹۴۶ به ایالات متحده مهاجرت کرد.