ایرن هیزمه و رنه اسلوتكین از تبعید به آشویتس می‌گویند

ایرن: خاطره‌ی دیگری كه کمی بعد از آن به یادم می‌آید راه رفتن مان است. شب بود، میان برف‌ها راه می‌رفتیم، مادرم، مادرمان، یک چمدان دستش بود كه آن را به زور می‌كشید و یادم می‌آید كه اصلاً دلم نمی‌خواست جایی بروم كه داشتیم می‌رفتیم. یادم می‌آید كه مادرم مرا یکهو كشید مثل اینكه... می دونین... مثل اینكه می‌خواست بگوید فقط راه بیا. مادرم را به خاطر می‌آورم-- حضورش را اینطور به یاد می‌آورم، چون، میدونین... یادم می‌آید كه چطور من را دنبال خودش می‌كشید، مثل... رنه: به گمانم من داشتم آرام راه خود را می‌رفتم چون...چون یادم نمی‌آید كسی من را كشیده باشد. ولی آن شب را خوب یادم می‌آید، و سگ‌ها را هم یادم می‌آید.ایرن: آره، آره، چند تا سگ پارس می‌كردند. بعد سوار قطار شدیم. رنه: درسته، سوار قطار شدن را به خاطر دارم. ایرن: درسته، من هم همینطور. رنه: منظورم این است كه... خوب حالا دیگر می‌دانیم، آن شب سوار قطاری شدیم كه به آشویتس می‌رفت. اما ترکیب گرما و بوی بد... و جماعتی که آنجا چپانده شده بودن و اندازه‌اش... عذابی كه توی واگن قطار كشیدیم! صدای آدمهایی كه در حال مردن بودن را می شد شنید... ایرن: صدای ناله می‌آمد و... رنه: ناله، منظورم این است كه... خیلی وحشتناک بود. ایرن: جا خیلی تنگ بود، میدونین خیلی سخت بود، مثل اینكه... مثل اینكه همه چسبیده بودن به آدم. یادم می‌آید كه فقط دلم می‌خواست، فقط دوست داشتم دراز بكشم. رنه: آره درسته، به دلایلی نمی‌شد دراز كشید...ایرن: درسته، جا برای دراز كشیدن نبود...رنه: جا نبود، جای کافی نبود، اگر هم بود آنقدر كثیف بود كه نمی‌شد درش دراز كشید. ایرن: نمی‌شد دراز كشید چون جا نبود. مجبور بودیم به همان حالتی كه سوار شدیم باقی بمانیم. و... اما گریه نكردیم. رنه: نه. ایرن: گریه نكردیم. ترسیده بودیم. اما می دانستیم كه نباید گریه کرد.