وقتی نازی ها در سال 1933 در آلمان به قدرت رسیدند، یهودیان در تمام کشورهای اروپا زندگی می کردند. در مجموع، حدود نه میلیون یهودی در کشورهایی که طی جنگ جهانی دوم به اشغال آلمان درآمد می زیستند. تا پیش از پایان این جنگ، از هر سه یهودی، دو نفر جان خود را از دست داد و زندگی یهودیان اروپا برای همیشه تغییر کرد.

در سال 1933، بزرگترین جوامع یهودی در اروپای شرقی- از جمله لهستان، اتحاد جماهیر شوروی، مجارستان و رومانی- متمرکز بودند. بسیاری از یهودیان اروپای شرقی در شهرک ها و روستاهای عمدتاً یهودی نشین زندگی می کردند که "اشتتل" نامیده می شد. یهودیان اروپای شرقی زندگی خود را به عنوان یک اقلیت در میان فرهنگ اکثریت و جدا از آن می گذراندند. آنها به زبان خود- یدیش- صحبت می کردند که ترکیبی از عناصر زبان آلمانی و عبری است. آنها کتاب هایی که به زبان یدیش بود می خواندند و به تئاترها و سینماهایی می رفتند که برنامه هایشان را به زبان یدیش نمایش می دادند. با وجود این که بسیاری از جوانان یهودی در شهرهای بزرگ، خود را با شیوه ها و مدهای تازه لباس وفق می دادند، اما افراد مسن اغلب به شیوه سنتی لباس می پوشیدند- مردان کلاه یا عرقچین بر سر می گذاشتند و زنان محجوبانه موهای خود را با کلاه گیس یا روسری می پوشاندند.

جمعیت یهودیان اروپای غربی- آلمان، فرانسه، ایتالیا، هلند و بلژیک- در مقایسه با اروپای شرقی به مراتب کمتر بود و آنان نیز بیشتر تمایل داشتند فرهنگ همسایگان غیر یهودی خود را اتخاذ کنند. آنها مانند هموطنان خود لباس می پوشیدند و صحبت می کردند، و آداب و رسوم سنتی مذهبی و فرهنگ یدیش در زندگی شان چندان نقشی نداشت. آنها بیشتر از یهودیان اروپای شرقی تمایل به تکمیل تحصیلات رسمی و زندگی در شهرهای کوچک یا بزرگ داشتند.

یهودیان در تمام عرصه های شغلی، به عنوان کشاورز، خیاط مردانه و زنانه، کارگر کارخانه، حسابدار، پزشک، آموزگار و صاحب مشاغل کوچک فعالیت داشتند. تعدادی از خانواده های یهودی ثروتمند و بسیاری از آنها فقیر بودند. بسیاری از کودکان تحصیلات خود را زودتر از موعد رها می کردند تا در صنعت یا تجارت مشغول به کار شوند؛ برخی نیز مشتاقانه منتظر ادامه تحصیلات خود در دانشگاه بودند. اما به رغم تمام تفاوت ها، همگی آنها یک وجه اشتراک داشتند: در دهه 1930، با به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان، همه آنها به قربانیان احتمالی تبدیل شدند و زندگی شان برای همیشه تغییر کرد.

تاریخهای مهم

سپتامبر 1791
یهودیان در فرانسه آزاد شدند
اصطلاح "آزادسازی یهودیان" به معنای رفع تمام تبعیض های قانونی علیه یهودیان و اعطای حقوق مساوی با شهروندان دیگر کشور به آنان بود. در سپتامبر 1791، مجلس ملی فرانسه به یهودیانی که سوگند وفاداری یاد کرده بودند، حقوق شهروندی اعطا کرد. فرانسه از پیشگامان جنبش آزادسازی به شمار می رفت. به عنوان مثال، یهودیان در یونان (1830) بریتانیای کبیر (1858)، ایتالیا (1870)، آلمان (1871) و نروژ (1891) بعد از فرانسه آزاد شدند. اگرچه به موجب قانون، تساوی مدنی برای یهودیان تضمین شده بود، اما یهودیان اروپا همچنان در احاطه یهودستیزی و تبعیض اجتماعی بودند.

24 ژوئن 1922
سیاستمدار یهودی در آلمان ترور شد
والتر راتناو، یکی از برجسته ترین چهره های سیاسی یهودی در جمهوری وایمار به دست تندروهای جناح راست کشته شد. راتناو که از سال 1915 رئیس شرکت جنرال الکتریک آلمان بود، در سال 1922 به مقام وزارت امور خارجه جمهوری وایمار رسید. گروه های جناح راست از او به دلیل یهودی بودن و بویژه به خاطر سیاست او در خصوص پیروی از شرایط معاهده ورسای و عادی سازی روابط با اتحاد جماهیر شوروی، متنفر بودند. قتل راتناو حاکی از کمپین یهودستیزانه جناح راست بود که تقصیر شکست آلمان در جنگ جهانی اول را به گردن یهودیان می انداخت.

9 مارس 1936
پوگروم در پشیتیک، لهستان
اعمال خشونت آمیز در لهستان درگرفت. در شهر پشیتیک لهستان، سه یهودی کشته و بیش از شصت نفر زخمی شدند. چند روز پس از این حمله، پوگروم به شهرهای مجاور نیز کشیده شد. قبل از پایان این پوگروم، حدود 80 یهودی کشته و بیش از 200 نفر زخمی شدند. بین سال های 1935 و 1937، اعمال خشونت علیه یهودیان در سرتاسر نواحی مرکزی لهستان متداول شد. به عنوان مثال، در چستوخووا، لوبلین، بیالیستوک و گرودنو پوگروم های یهودستیزانه رخ داد.